Συνεχίζονται μετά την επιτυχία του έργου οι παραστάσεις στο θέατρο «Αλκμήνη»
Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και ιστορικά ντοκουμέντα. Λίγο πριν ξεσπάσει επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος, μια μάνα – χήρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των δύο γιων της.
Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα παιδιά της, τους συστήνει ουδετερότητα, παροτρύνει τον μεγάλο γιο να υπογράψει Δήλωση για να μην τον κυνηγούν, παρακαλεί τον μικρό να δεχτεί τις διαφορετικές ιδέες του αδελφού του, ενώ συμβουλεύει τη μικρή της κόρη να μην ανακατεύεται.
Όμως, τα γεγονότα σύντομα μετατρέπουν την ελπίδα σε εφιάλτη, την αγάπη σε φόβο και το φόβο σε συμφορά. Μια ιστορία που φωτίζει την αγωνία του ανθρώπου και όλες τις μεγάλες οδύνες του. Οι ήρωές του σε ένα διαρκή αγώνα ζωής και θανάτου, με την ελπίδα να πεθαίνει και να ανασταίνεται.
Με ρεαλιστική, λιτή γραφή, ο συγγραφέας αντλώντας από μια πραγματική ιστορία - μία από τις πολλές συγκλονιστικές καταστάσεις που βίωσε ο λαός μας - πλάθει ένα συγκινητικό, ανθρώπινο και ταυτόχρονα πολιτικό δράμα.
Στο σημείωμά του στο πρόγραμμα της παράστασης ο συγγραφέας Μυρώδης Αδαμίδης γράφει: «Είναι αλήθεια: "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί" (Σεφέρης), όμως «Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη» (Καζαντζάκης). Αυτές οι αλήθειες συνηγόρησαν στο να σας διηγηθώ μια ιστορία όπως την άκουγα παιδί, αντί για παραμύθια με μάγισσες, δράκους και ιππότες, πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Μια αληθινή ιστορία που στην μικρή κοινωνία του χωριού μου απέκτησε μεγάλη σημασία και 70 χρόνια μετά έρχεται στη θεατρική σκηνή, ως μάρτυρας των καιρών. Με το έργο αυτό επιχειρώ να καταθέσω απλώς αυτό που μου αναλογεί, αυτό που μέσα μου επιμένει να με συγκλονίζει. Πόνος, περηφάνια, μνήμη, προβληματισμός. Η Ελλάδα και η πρόσφατη ιστορία της. Η δύναμη του καλού και οι "δαίμονες" του κακού. Οι αγωνιστές και οι πατριδοκάπηλοι διώκτες τους. Η ζωή και ο θάνατος».
«Η ανταπόκριση του κοινού μέχρι σήμερα είναι αφοπλιστική. Είναι μια παράσταση που στόχο έχει να αφυπνίσει, να δώσει το ερέθισμα για μια εσωτερική ενδοσκόπηση, να ενεργοποιήσει τον θεατή ώστε να μπει σε σκέψεις και να δει πιο ουσιαστικά τα πράγματα και εν τέλει να πάρει θέση. Γιατί όπως ακούγεται και λέει η μικρή κόρη ”Η ουδετερότητα είναι συνενοχή”. Δεν μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι σε αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και να περιμένουμε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς».
Κριτικές για την παράσταση
Από τον ποιητή θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα:
…μια παράσταση «στο κόκκινο», σε κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη και σκηνοθεσία-διδασκαλία του κατά πολύ και σε πολλά (καλλιτεχνικά) έμπειρου Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου με εκπληκτικούς ηθοποιούς στο θέατρο «Αλκμήνη» που επέτυχε να καταστεί ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στην πολύπαθη πρωτεύουσά μας… Τι ηθοποιοί! Τι ένταση! Τι ταύτιση με το ρόλο τους! Όλα έξοχα, υπέροχα και υπερβολικά. Καθόλου υποβλητικά μεν, οργιώδη δε. Ίσως αυτό να ήθελε ο σκηνοθέτης. Μπορεί αυτό να ταίριαζε στο πρωτόλειο αυτό κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη (ψευδώνυμο;) με «ιστορίες από το χωριό» (όπως μας είπε από σκηνής το βράδυ της πρεμιέρας). Είμαι σίγουρος ότι θα έχει και συνέχεια, γιατί κατέχει την τέχνη της δημιουργίας δραματικής έντασης… Όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν τα μέγιστα σε μια παράσταση που θα συζητηθεί και θα ακουστεί, θα παιχτεί δεκάδες φορές!
Web music radio Μέμη Τριανταφυλλίδου:
Δύο ώρες γεμάτες έντονα συναισθήματα! Δύο ώρες «βιδωμένοι» στις θέσεις μας, ακίνητοι, αμίλητοι… αμήχανοι, συνεπαρμένοι…!! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμασταν προετοιμασμένοι γι αυτό που θα βλέπαμε! Κανείς δεν περίμενε ότι δύο ώρες χωρίς διάλειμμα θα περνούσαν τόσο γρήγορα… και στο τέλος με «κόπο» να σηκωνόμαστε από τα καθίσματα μας.. Μας «βάραιναν» τα συναισθήματα μας, αυτό που «εισπράξαμε» από τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, ΌΛΩΝ των ηθοποιών… από την ιστορία της παράστασης, από την ιστορία της Ελλάδας… από αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία… αλλά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… από δάκρυ .. σε δάκρυ!!
Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, με τη σκηνοθεσία του απέδωσε μοναδικά, το ύφος της εποχής, την καθημερινή πάλη των αισθημάτων και των πιστεύω εκείνων των ανθρώπων που βίωσαν τις «μαύρες» αυτές εποχές της Ελληνικής Ιστορίας.
Η Θεοδώρα Σιάρκου……. συγκλονιστική ως «μάνα»! Αληθινή, διχασμένη ανάμεσα στις πεποιθήσεις των παιδιών της και τις δικές της, ανάμεσα στα «πρέπει» και τα πιστεύω, αλλά και Ελληνίδα μάνα που θυσιάζεται, αλλά και θυσιάζει τα παιδιά της….. γιατί απλά … τα «λατρεύει»!!
Λόγω της μεγάλης επιτυχίας και τις sold out παραστάσεις, το έργο του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά τη Βάρκιζα», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, συνεχίζει την πορεία του, στο θέατρο «Αλκμήνη» (Αλκμήνης 8, Γκάζι, τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3428650 – 6978603947) μέχρι 20 Μαΐου (εκτός από 12 και 13 Μαΐου), κάθε Παρασκευή στις 9:30 μμ και Σάββατο στις 6:00 μμ.
Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και ιστορικά ντοκουμέντα. Λίγο πριν ξεσπάσει επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος, μια μάνα – χήρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των δύο γιων της.
Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα παιδιά της, τους συστήνει ουδετερότητα, παροτρύνει τον μεγάλο γιο να υπογράψει Δήλωση για να μην τον κυνηγούν, παρακαλεί τον μικρό να δεχτεί τις διαφορετικές ιδέες του αδελφού του, ενώ συμβουλεύει τη μικρή της κόρη να μην ανακατεύεται.
Όμως, τα γεγονότα σύντομα μετατρέπουν την ελπίδα σε εφιάλτη, την αγάπη σε φόβο και το φόβο σε συμφορά. Μια ιστορία που φωτίζει την αγωνία του ανθρώπου και όλες τις μεγάλες οδύνες του. Οι ήρωές του σε ένα διαρκή αγώνα ζωής και θανάτου, με την ελπίδα να πεθαίνει και να ανασταίνεται.
Με ρεαλιστική, λιτή γραφή, ο συγγραφέας αντλώντας από μια πραγματική ιστορία - μία από τις πολλές συγκλονιστικές καταστάσεις που βίωσε ο λαός μας - πλάθει ένα συγκινητικό, ανθρώπινο και ταυτόχρονα πολιτικό δράμα.
Στο σημείωμά του στο πρόγραμμα της παράστασης ο συγγραφέας Μυρώδης Αδαμίδης γράφει: «Είναι αλήθεια: "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί" (Σεφέρης), όμως «Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη» (Καζαντζάκης). Αυτές οι αλήθειες συνηγόρησαν στο να σας διηγηθώ μια ιστορία όπως την άκουγα παιδί, αντί για παραμύθια με μάγισσες, δράκους και ιππότες, πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Μια αληθινή ιστορία που στην μικρή κοινωνία του χωριού μου απέκτησε μεγάλη σημασία και 70 χρόνια μετά έρχεται στη θεατρική σκηνή, ως μάρτυρας των καιρών. Με το έργο αυτό επιχειρώ να καταθέσω απλώς αυτό που μου αναλογεί, αυτό που μέσα μου επιμένει να με συγκλονίζει. Πόνος, περηφάνια, μνήμη, προβληματισμός. Η Ελλάδα και η πρόσφατη ιστορία της. Η δύναμη του καλού και οι "δαίμονες" του κακού. Οι αγωνιστές και οι πατριδοκάπηλοι διώκτες τους. Η ζωή και ο θάνατος».
«Η ανταπόκριση του κοινού μέχρι σήμερα είναι αφοπλιστική. Είναι μια παράσταση που στόχο έχει να αφυπνίσει, να δώσει το ερέθισμα για μια εσωτερική ενδοσκόπηση, να ενεργοποιήσει τον θεατή ώστε να μπει σε σκέψεις και να δει πιο ουσιαστικά τα πράγματα και εν τέλει να πάρει θέση. Γιατί όπως ακούγεται και λέει η μικρή κόρη ”Η ουδετερότητα είναι συνενοχή”. Δεν μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι σε αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και να περιμένουμε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς».
Θεοδώρα Σιάρκου, πρωταγωνίστρια της παράστασης
Από τον ποιητή θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα:
…μια παράσταση «στο κόκκινο», σε κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη και σκηνοθεσία-διδασκαλία του κατά πολύ και σε πολλά (καλλιτεχνικά) έμπειρου Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου με εκπληκτικούς ηθοποιούς στο θέατρο «Αλκμήνη» που επέτυχε να καταστεί ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στην πολύπαθη πρωτεύουσά μας… Τι ηθοποιοί! Τι ένταση! Τι ταύτιση με το ρόλο τους! Όλα έξοχα, υπέροχα και υπερβολικά. Καθόλου υποβλητικά μεν, οργιώδη δε. Ίσως αυτό να ήθελε ο σκηνοθέτης. Μπορεί αυτό να ταίριαζε στο πρωτόλειο αυτό κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη (ψευδώνυμο;) με «ιστορίες από το χωριό» (όπως μας είπε από σκηνής το βράδυ της πρεμιέρας). Είμαι σίγουρος ότι θα έχει και συνέχεια, γιατί κατέχει την τέχνη της δημιουργίας δραματικής έντασης… Όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν τα μέγιστα σε μια παράσταση που θα συζητηθεί και θα ακουστεί, θα παιχτεί δεκάδες φορές!
Web music radio Μέμη Τριανταφυλλίδου:
Δύο ώρες γεμάτες έντονα συναισθήματα! Δύο ώρες «βιδωμένοι» στις θέσεις μας, ακίνητοι, αμίλητοι… αμήχανοι, συνεπαρμένοι…!! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμασταν προετοιμασμένοι γι αυτό που θα βλέπαμε! Κανείς δεν περίμενε ότι δύο ώρες χωρίς διάλειμμα θα περνούσαν τόσο γρήγορα… και στο τέλος με «κόπο» να σηκωνόμαστε από τα καθίσματα μας.. Μας «βάραιναν» τα συναισθήματα μας, αυτό που «εισπράξαμε» από τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, ΌΛΩΝ των ηθοποιών… από την ιστορία της παράστασης, από την ιστορία της Ελλάδας… από αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία… αλλά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… από δάκρυ .. σε δάκρυ!!
Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, με τη σκηνοθεσία του απέδωσε μοναδικά, το ύφος της εποχής, την καθημερινή πάλη των αισθημάτων και των πιστεύω εκείνων των ανθρώπων που βίωσαν τις «μαύρες» αυτές εποχές της Ελληνικής Ιστορίας.
Η Θεοδώρα Σιάρκου……. συγκλονιστική ως «μάνα»! Αληθινή, διχασμένη ανάμεσα στις πεποιθήσεις των παιδιών της και τις δικές της, ανάμεσα στα «πρέπει» και τα πιστεύω, αλλά και Ελληνίδα μάνα που θυσιάζεται, αλλά και θυσιάζει τα παιδιά της….. γιατί απλά … τα «λατρεύει»!!
«Μετά τη Βάρκιζα»
Παίζουν:
Θεοδώρα Σιάρκου, Τσαμπίκα Φεσάκη, Ειρήνη Πολυδώρου, Μάνος Κωστής, Σάββας Πογιατζής, Κωστής Σαββιδάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη:
Κωστής Σαββιδάκης, Αννυ Ζερβού. Μουσική Τάσος Σωτηράκης
Φωτισμοί:
Μανώλης Μπράτσης
Επιμέλεια κοστουμιών - σκηνικών:
Ευθύμης Τζώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου