Του Νίκου Κλαυδιανού
)
Έκτοτε, μέγας αναχωρητής από μια ζωή πιασμένης από τα δυσδιάκριτα σχοινιά μιας χαζοχαρούμενης δήθεν απόλαυσης και συμβόλων, βρέθηκε να κάνει διαφορετικά ταξίδια, σαν να μπαινοβγαίνει στις εποχές αντίστροφα, δηλαδή να επισκέπτεται εκείνος σχεδόν όποτε ήθελε το... ορατό!
Ήταν δηλαδή συνειδητά άστεγος! Υπερέβαινε τις νατουραλιστικές μεθορίους και ίσως ασυνείδητα και το ίδιο το Κενό στο επίκεντρο του είναι. Επιχειρούσε να ζήσει κυριολεκτικά εντός των υπαινιγμών του αφηρημένου στην τέχνη, να δείξει χωρίς να επικαλείται την απουσία του παραστάσημου του συμβάντος.
Ήταν ο 40χρονος Ραφαέλ από την Πολωνία, που ζούσε στην Place della Concorde, κάτω από ένα δέντρο για την ακρίβεια στο Παρίσι. Ήρθε στην πόλη του φωτός για να κρυφτεί στο ημίφως πίσω από την πλατεία το παρελθόν που έδειχνε πως θα γινόταν όχι άλλος αλλά αυτός ο ίδιος που η καταγωγή, η οικογένεια και η Πολωνία του τότε ανατολικού μπλοκ βεβαίωναν, Ευωδιάζοντας συμπυκνωμένο το μεθυστικό άρωμα των μποέμ δίπλα στον επικίνδυνα ξυλώδη υπαινιγμό πως η ζωή είναι αλλού, έσκυβε κι αγκάλιαζε το ανέφικτο, για να ξεθωριάσουν μαζί στο χρόνο ρεμβάζοντας νωχελικά το θάμπος πρόσληψης μιας εντύπωσης τη φορά, από ένα ολόκληρο ηλιοβασίλεμα για να μένει για πάντα στα μάτια κάτι που αργότερα και πριν ταυτόχρονα, οι ιμπρεσιονιστές και όχι μόνο θα ονόμαζαν αιωνιότητα...
Συνεπώς, βρέθηκε παγωμένος ξημερώματα τις πρώτες μέρες του χρόνου στην Place della Concorde έχοντας την πιο όμορφη θέα του Παρισιού!
Εκείνο το βράδυ δεν άναψε φωτιά για να ζεσταθεί. Φοβήθηκε ότι θα τον έπαιρναν χαμπάρι οι αστυνομικοί του 8ου διαμερίσματος και θα τον έδιωχναν.
Τις μέρες συνήθιζε να κάνει ανέμελα βόλτα με ένα ποδήλατο του Δήμου που πίστευε πως είναι δωρεάν και τα βράδια επέστρεφε στην πλατεία και κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο.
Στις βόλτες με το ποδήλατο κατέληγε στο Cartier Latin και έπινε πάντα ένα καφεδάκι που κι αυτό πίστευε πως είναι δωρεάν στο καφέ Saint Claude στην αριστερή όχθη.
Στην επιστροφή συναντούσε μια παρέα από ζωγράφους που δημιουργούν υπαίθρια, συμβολικά ελεύθερα, αδέσμευτοι και που έχουν από πάνω τους μόνο τον Παρισινό ουρανό. Όλοι μαζί έλυναν καθημερινά το εικαστικό αίνιγμα του «μαύρου τετράγωνου σε άσπρο φόντο» του Μάλεβιτς, πίνακα του ανεικονικού, ένα ακατοίκητο τίποτα εκτός ιστορίας. Προσπαθούσαν να αναιρέσουν τη χιλιετή βασιλεία της συμβολικής εικόνας. Να ζήσουν την εμπειρία της απουσίας του αντικειμένου. Δοθείσης της ευκαιρίας έρχονταν σε ρήξη με το χριστιανισμό και με ότι είχε εγκαθιδρύσει ως όρο και αναγκαιότητα της εικόνας (σύμβολα).
Στη συνέχεια παρατηρούσε τα στήθη των νέων Κρεολών, το αίμα του έδενε τα κορδόνια στη μέση του δρόμου και από την οδό Ελυάρ τραβούσε για την πλατεία της Ομόνοιας (Concorde). Ίσως τα βράδια διαφωνούσε με το γείτονά του (Τσέχο) Μίλαν Κούντερα, που κατέληξε νωρίς-νωρίς στη Δύση και έλεγε χαριτωμένα για εκείνο τον καιρό κάποτε στη Πράγα του τότε ανατολικού μπλοκ πως επειδή τους παρακολουθούσαν συνέχεια, είχαν γίνει ειδικοί στο να ξεφεύγουν... Δηλαδή και που πήγαιναν αναρωτιόταν ο Ραφαέλ και ίσως να είχε έρθει για να κάνει και μια επιτόπια εξέταση.
Μάλλον ο Κούντερα γνώριζε ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν σ' αυτή τη ζωή, κάτι που προφανώς δεν γνώριζε ο Ραφαέλ. Αρχικά, όταν τον συνέλαβε η αστυνομία για το ποδήλατο που χρησιμοποιούσε, κράτησαν τα στοιχεία του, με αποτέλεσμα αργότερα που τον συνέλαβαν, οι εποχές και το ψύχος του χειμώνα καταργώντας το ανέφικτο, έμαθε η πραγματικότητα το όνομα και την κατοικία του. Όπως ακριβώς πρέπει να συμβαίνει για να μη μάθουμε στην πραγματικότητα... τίποτα. Γι αυτό και η ανακοίνωση ήταν ο 40χρονος άστεγος, άνεργος Ραφαέλ από την Πολωνία. Έτσι απλά. Για το ακατοίκητο τίποτα, εκτός ιστορίας ούτε κουβέντα!
* Οργάνωση στη Γαλλία για τους άστεγους
Ο πολιτιστικός ιστότοπος «Πολιτιστική Ατζέντα», διοργανώνει σειρά δημοσιεύσεων σε ζητήματα που αφορούν τη Λογοτεχνία και πρώτο μας θέμα είναι: «Η Λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης».
Ευχαριστούμε τον Θεσσαλονικιό λογοτέχνη Νίκο Κλαυδιανό, που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και μας έστειλε το διήγημά του: «Νεκροί του δρόμου - Και μια μικρή ιστορία για το ακατοίκητο τίποτα» που δημοσιεύουμε:
Νεκροί του δρόμου*
Και μια μικρή ιστορία για το ακατοίκητο τίποτα
«Παραμονή τυχαία βρέθηκε στο κουκλοθέατρο
και γέλασε με την καρδιά του όταν πέφτοντας από λαμπρό σπαθί το κεφαλάκι
της πιο έξαλλης μαριονέτας
απόμεινε στον αέρα ορθή η κόκκινη σκούφια της»
Νίκος Καρούζος
Έκτοτε, μέγας αναχωρητής από μια ζωή πιασμένης από τα δυσδιάκριτα σχοινιά μιας χαζοχαρούμενης δήθεν απόλαυσης και συμβόλων, βρέθηκε να κάνει διαφορετικά ταξίδια, σαν να μπαινοβγαίνει στις εποχές αντίστροφα, δηλαδή να επισκέπτεται εκείνος σχεδόν όποτε ήθελε το... ορατό!
Ήταν δηλαδή συνειδητά άστεγος! Υπερέβαινε τις νατουραλιστικές μεθορίους και ίσως ασυνείδητα και το ίδιο το Κενό στο επίκεντρο του είναι. Επιχειρούσε να ζήσει κυριολεκτικά εντός των υπαινιγμών του αφηρημένου στην τέχνη, να δείξει χωρίς να επικαλείται την απουσία του παραστάσημου του συμβάντος.
Ήταν ο 40χρονος Ραφαέλ από την Πολωνία, που ζούσε στην Place della Concorde, κάτω από ένα δέντρο για την ακρίβεια στο Παρίσι. Ήρθε στην πόλη του φωτός για να κρυφτεί στο ημίφως πίσω από την πλατεία το παρελθόν που έδειχνε πως θα γινόταν όχι άλλος αλλά αυτός ο ίδιος που η καταγωγή, η οικογένεια και η Πολωνία του τότε ανατολικού μπλοκ βεβαίωναν, Ευωδιάζοντας συμπυκνωμένο το μεθυστικό άρωμα των μποέμ δίπλα στον επικίνδυνα ξυλώδη υπαινιγμό πως η ζωή είναι αλλού, έσκυβε κι αγκάλιαζε το ανέφικτο, για να ξεθωριάσουν μαζί στο χρόνο ρεμβάζοντας νωχελικά το θάμπος πρόσληψης μιας εντύπωσης τη φορά, από ένα ολόκληρο ηλιοβασίλεμα για να μένει για πάντα στα μάτια κάτι που αργότερα και πριν ταυτόχρονα, οι ιμπρεσιονιστές και όχι μόνο θα ονόμαζαν αιωνιότητα...
Συνεπώς, βρέθηκε παγωμένος ξημερώματα τις πρώτες μέρες του χρόνου στην Place della Concorde έχοντας την πιο όμορφη θέα του Παρισιού!
Εκείνο το βράδυ δεν άναψε φωτιά για να ζεσταθεί. Φοβήθηκε ότι θα τον έπαιρναν χαμπάρι οι αστυνομικοί του 8ου διαμερίσματος και θα τον έδιωχναν.
Τις μέρες συνήθιζε να κάνει ανέμελα βόλτα με ένα ποδήλατο του Δήμου που πίστευε πως είναι δωρεάν και τα βράδια επέστρεφε στην πλατεία και κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο.
Στις βόλτες με το ποδήλατο κατέληγε στο Cartier Latin και έπινε πάντα ένα καφεδάκι που κι αυτό πίστευε πως είναι δωρεάν στο καφέ Saint Claude στην αριστερή όχθη.
Στην επιστροφή συναντούσε μια παρέα από ζωγράφους που δημιουργούν υπαίθρια, συμβολικά ελεύθερα, αδέσμευτοι και που έχουν από πάνω τους μόνο τον Παρισινό ουρανό. Όλοι μαζί έλυναν καθημερινά το εικαστικό αίνιγμα του «μαύρου τετράγωνου σε άσπρο φόντο» του Μάλεβιτς, πίνακα του ανεικονικού, ένα ακατοίκητο τίποτα εκτός ιστορίας. Προσπαθούσαν να αναιρέσουν τη χιλιετή βασιλεία της συμβολικής εικόνας. Να ζήσουν την εμπειρία της απουσίας του αντικειμένου. Δοθείσης της ευκαιρίας έρχονταν σε ρήξη με το χριστιανισμό και με ότι είχε εγκαθιδρύσει ως όρο και αναγκαιότητα της εικόνας (σύμβολα).
Στη συνέχεια παρατηρούσε τα στήθη των νέων Κρεολών, το αίμα του έδενε τα κορδόνια στη μέση του δρόμου και από την οδό Ελυάρ τραβούσε για την πλατεία της Ομόνοιας (Concorde). Ίσως τα βράδια διαφωνούσε με το γείτονά του (Τσέχο) Μίλαν Κούντερα, που κατέληξε νωρίς-νωρίς στη Δύση και έλεγε χαριτωμένα για εκείνο τον καιρό κάποτε στη Πράγα του τότε ανατολικού μπλοκ πως επειδή τους παρακολουθούσαν συνέχεια, είχαν γίνει ειδικοί στο να ξεφεύγουν... Δηλαδή και που πήγαιναν αναρωτιόταν ο Ραφαέλ και ίσως να είχε έρθει για να κάνει και μια επιτόπια εξέταση.
Μάλλον ο Κούντερα γνώριζε ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν σ' αυτή τη ζωή, κάτι που προφανώς δεν γνώριζε ο Ραφαέλ. Αρχικά, όταν τον συνέλαβε η αστυνομία για το ποδήλατο που χρησιμοποιούσε, κράτησαν τα στοιχεία του, με αποτέλεσμα αργότερα που τον συνέλαβαν, οι εποχές και το ψύχος του χειμώνα καταργώντας το ανέφικτο, έμαθε η πραγματικότητα το όνομα και την κατοικία του. Όπως ακριβώς πρέπει να συμβαίνει για να μη μάθουμε στην πραγματικότητα... τίποτα. Γι αυτό και η ανακοίνωση ήταν ο 40χρονος άστεγος, άνεργος Ραφαέλ από την Πολωνία. Έτσι απλά. Για το ακατοίκητο τίποτα, εκτός ιστορίας ούτε κουβέντα!
* Οργάνωση στη Γαλλία για τους άστεγους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου