Κωστής Αποστολόπουλος: «Καθαρά Δευτέρα»
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τον πατέρα μου, που όταν ήμουν παιδί μου έφτιαχνε χαρταετό σε χρόνο ρεκόρ!
Έπαιρνε ένα καλάμι και το έκοβε εγκάρσια στα τέσσερα και διάλεγε 3 ή 4 κομμάτια που τα έκοβε με το μάτι στο μήκος που επιθυμούσε.
Έπαιρνε και ένα τραπεζομάντηλο από τον Νώντα και το εφάρμοζε επάνω στα καλάμια με τις πετονιές του ψαρέματος.
Για σκοινί είχε χιλιόμετρα, από αυτό που χρησιμοποιούσε για να δένει τις σημαδούρες στα παραγάδια ή πετονιά, ενώ για ουρά έδενε μεταξύ τους πολύχρωμες σακούλες ή έσκιζε παλιά ρούχα (ποτέ δεν κατάφερα να κόψω τζιν παντελόνι με πέτρες, όπως έκανε όταν ήθελε να κάνει σορτσάκι το παντελόνι του! και πάντα με ολόισια παντζάκια).
Η όλη διαδικασία δεν του έπαιρνε περισσότερο από δέκα λεπτά.
Την ώρα που όλοι οι πατεράδες πάσχιζαν να σηκώσουν τους δικούς τους χαρταετούς (έβαζαν τους γιους τους να τρέχουν για να πάρουν ύψος - έβριζαν θεούς και δαίμονες για μερικά μέτρα πέταγμα - και τους έμπλεκαν σε δέντρα, σύρματα της ΔΕΗ ή τους βούταγαν στη θάλασσα...) ο πατέρας μου είχε ήδη τον δικό μας χαρταετό πιο ψηλά από όλους να πετάει περήφανα στον ουρανό!
Μου τον έδινε να τον κρατάω και εγώ να νομίζω, τουλάχιστον, πως είμαι πιλότος αεροσκάφους. Ακόμα κι αν κατάφερνα να τον κάνω να χάνει ύψος και να πέφτει κατακόρυφα ή σε τρελή τροχιά με τρομαχτικές ταχύτητες, εκείνος με μια απλή κίνηση τον επανέφερε στη θέση του: Πιο ψηλά από όλους τους υπόλοιπους, σταθερό και αγέρωχο σχεδόν να μην διακρίνεται! Μια μαύρη κουκκίδα δίπλα στα σύννεφα.
Τα μάτια να κλαίνε ύστερα από τόση ώρα που κοιτούσα τον ήλιο κατάματα προσπαθώντας να τον πλησιάσω με τον αετό μου...
Μετά από ώρες και όταν κουραζόμουν, τον δέναμε στα κάγκελα του τουριστικού και τον αφήναμε να πετάει, καμαρώνοντας που και αυτή τη χρονιά ο αετός μας πετούσε ψηλότερα από κάθε άλλον...
Στο τέλος της ημέρας γράφαμε σε χαρτάκια ο καθένας μας από ένα μήνυμα για «ειρήνη» στον κόσμο, «αγάπη» και «αλληλεγγύη».
Τα δέναμε πάνω στο σχοινί και το κόβαμε, αφήνοντας τον χαρταετό να πετάξει και να ταξιδέψει μεταφέροντας τα μηνύματά μας σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες κι εγώ να σκέφτομαι τη χαρά που θα ένοιωθε το παιδάκι που θα τον έβρισκε να προσγειώνεται μπροστά του...
Ο πολιτιστικός ιστότοπος «Πολιτιστική Ατζέντα», διοργανώνει σειρά δημοσιεύσεων σε ζητήματα που αφορούν τη Λογοτεχνία με πρώτο μας θέμα: «Η Λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης».
«Καθαρά Δευτέρα»
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τον πατέρα μου, που όταν ήμουν παιδί μου έφτιαχνε χαρταετό σε χρόνο ρεκόρ!
Έπαιρνε ένα καλάμι και το έκοβε εγκάρσια στα τέσσερα και διάλεγε 3 ή 4 κομμάτια που τα έκοβε με το μάτι στο μήκος που επιθυμούσε.
Έπαιρνε και ένα τραπεζομάντηλο από τον Νώντα και το εφάρμοζε επάνω στα καλάμια με τις πετονιές του ψαρέματος.
Για σκοινί είχε χιλιόμετρα, από αυτό που χρησιμοποιούσε για να δένει τις σημαδούρες στα παραγάδια ή πετονιά, ενώ για ουρά έδενε μεταξύ τους πολύχρωμες σακούλες ή έσκιζε παλιά ρούχα (ποτέ δεν κατάφερα να κόψω τζιν παντελόνι με πέτρες, όπως έκανε όταν ήθελε να κάνει σορτσάκι το παντελόνι του! και πάντα με ολόισια παντζάκια).
Η όλη διαδικασία δεν του έπαιρνε περισσότερο από δέκα λεπτά.
Την ώρα που όλοι οι πατεράδες πάσχιζαν να σηκώσουν τους δικούς τους χαρταετούς (έβαζαν τους γιους τους να τρέχουν για να πάρουν ύψος - έβριζαν θεούς και δαίμονες για μερικά μέτρα πέταγμα - και τους έμπλεκαν σε δέντρα, σύρματα της ΔΕΗ ή τους βούταγαν στη θάλασσα...) ο πατέρας μου είχε ήδη τον δικό μας χαρταετό πιο ψηλά από όλους να πετάει περήφανα στον ουρανό!
Μου τον έδινε να τον κρατάω και εγώ να νομίζω, τουλάχιστον, πως είμαι πιλότος αεροσκάφους. Ακόμα κι αν κατάφερνα να τον κάνω να χάνει ύψος και να πέφτει κατακόρυφα ή σε τρελή τροχιά με τρομαχτικές ταχύτητες, εκείνος με μια απλή κίνηση τον επανέφερε στη θέση του: Πιο ψηλά από όλους τους υπόλοιπους, σταθερό και αγέρωχο σχεδόν να μην διακρίνεται! Μια μαύρη κουκκίδα δίπλα στα σύννεφα.
Τα μάτια να κλαίνε ύστερα από τόση ώρα που κοιτούσα τον ήλιο κατάματα προσπαθώντας να τον πλησιάσω με τον αετό μου...
Μετά από ώρες και όταν κουραζόμουν, τον δέναμε στα κάγκελα του τουριστικού και τον αφήναμε να πετάει, καμαρώνοντας που και αυτή τη χρονιά ο αετός μας πετούσε ψηλότερα από κάθε άλλον...
Στο τέλος της ημέρας γράφαμε σε χαρτάκια ο καθένας μας από ένα μήνυμα για «ειρήνη» στον κόσμο, «αγάπη» και «αλληλεγγύη».
Τα δέναμε πάνω στο σχοινί και το κόβαμε, αφήνοντας τον χαρταετό να πετάξει και να ταξιδέψει μεταφέροντας τα μηνύματά μας σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες κι εγώ να σκέφτομαι τη χαρά που θα ένοιωθε το παιδάκι που θα τον έβρισκε να προσγειώνεται μπροστά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου