«Σπασμένος καθρέφτης»

Εντυπώσεις από το βιβλίο «Σπασμένος καθρέφτης» της Ελευθερίας Μεταξά - Του Γιάννη Αποστολόπουλου

Ο «Σπασμένος καθρέφτης» μοιάζει με την πληγωμένη ψυχή έπειτα από ένα βαρύ τραύμα. Όπως το τζάμι θρυμματίζεται από το βίαιο χτύπημα, έτσι και η ψυχή του ανθρώπου θρυμματίζεται από ένα βίαιο γεγονός.

Στο νέο της μυθιστόρημά της, η Ελευθερία Μεταξά μας δίνει ισχυρές αφορμές για να προβληματιστούμε γύρω από τις επιπτώσεις που έχουν στην παιδική ψυχολογία διάφορες καταστάσεις.

Στη συγκεκριμένη ιστορία, η εξωσυζυγική σχέση του πατέρα και η επί της ουσίας ανυπαρξία της μητέρας, οδήγησαν ένα μικρό κορίτσι σε έναν μεγάλο φόνο. Τον φόνο του ίδιου της του εαυτού. Από το σημείο αυτό οι υπόλοιποι φόνοι μοιάζουν σαν φυσικό επακόλουθο.

Και σε αυτό το βιβλίο της η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια αστυνομική ιστορία για να μας προβληματίσει. Να θίξει ζητήματα, να μας βάλει σε σκέψεις. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της λογοτεχνίας.

Η προαγωγή της σκέψης και όχι η ανάγνωση για την ανάγνωση. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο πρέπει να σου αφήνει κάτι.

Η κυρία Μεταξά το πετυχαίνει με επιτυχία. Χρησιμοποιεί απλή καθαρή γραφή απαλλαγμένη από φιοριτούρες. Χειρίζεται εξαιρετικά το μυστήριο.

Αλλά αυτό που για μένα έχει σημασία, είναι το γεγονός ότι υπάρχει και δεύτερη ανάγνωση. Σε κάνει να ψάχνεις όχι τον ένοχο- κατά την γνώμη μου – αλλά το μήνυμα που κρύβεται πίσω από την ιστορία.

Εν κατακλείδι...

Ένα βιβλίο που θα πρότεινα να διαβάσετε!