Το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας του Μπέκετ στο αίθριο του Μπενάκη
Η σκηνοθέτις επιλέγει το Αίθριο του Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς ως ιδανικό τόπο για να αναπτυχθεί αυτός ο «μη-κόσμος» όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα, αλλά και για να κλείσει μια άτυπη τριλογία γύρω από το «απόκοσμο» και το «κοσμικό», ανάμεσα στους Σοφοκλή («Αντιγόνη»), Ντοστογιέφσκι («Αδερφοί Καραμάζοφ») και Μπέκετ («Περιμένοντας τον Godot»), μια τριλογία που σηματοδοτεί την πρώτη της σκηνοθετική δοκιμή.
Η Νατάσα Τριανταφύλλη σημειώνει πως της ξυπνάνε συνέχεια οι μνήμες των προβών της «Αντιγόνης», την παράσταση που είχε ανεβάσει στον ίδιο χώρο το 2013 και συνεχίζει: «Τώρα που ξαναβρισκόμαστε εδώ στο Αίθριο. Υπάρχουν αυτές οι κρυφές συνομιλίες που φυσικά και δεν υπάρχει ανάγκη να γίνουν φανερές ούτε και πρόκειται να τις καταλάβει κανείς. Μας δημιουργούν όμως μια φόρτιση χρήσιμη. Ο χώρος του Αιθρίου και το Μουσείο συνδυάζουν μια συνθήκη πολύ δελεαστική. Είναι ένας προστατευμένος χώρος και την ίδια στιγμή ανοιχτός. Αυτή η ένταση που υπάρχει εκεί είναι ένα πολύ εύπορο έδαφος για μια σκηνική δράση».
Ερωτώμενος για το νόημα και τον στόχο του «Περιμένοντας τον Godot», ο Μπέκετ απαντά: «It’s all about symbiosis».
Το «Περιμένοντας τον Godot», όπως άλλωστε και όλο το έργο του Μπέκετ, αποτελεί ένα κείμενο που παραμένει ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες, που χωράει άπειρες σκέψεις, πολλούς προβληματισμούς, εξαντλητικά «ism's» - όπως αποκαλεί χαριτολογώντας ο ίδιος τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα.
«Συμβιώνοντας ο Εστραγκόν με τον Βλαντιμίρ, ο Πότζο με τον Λάκι, αλλά και τα δύο αυτά ζευγάρια μεταξύ τους τουλάχιστον δύο φορές, ανοίγεται το πεδίο πάνω στο οποίο η συμβίωση αυτή πρέπει να παραμείνει, να επιμείνει, να περιμένει μέχρι που να καταφέρει να βιώσει τις πιο χαρούμενες και δημιουργικές της στιγμές» τονίζει η σκηνοθέτις.
«Θέτοντας ως στόχο την άφιξη του Γκοντό, η συμβίωση αυτή αυτοτροφοδοτείται από την ελπίδα και την προσμονή που αυτή η προσδοκώμενη άφιξη επιφυλάσσει. Η μη άφιξη συντηρεί την πίστη. Η επανάληψη κρατά τον χρόνο σε κίνηση. Σε μια κίνηση που αποτελείται άλλοτε από λεπτά αφόρητης πλήξης, άλλοτε από λεπτά παιγνιώδους διασκέδασης, από χρόνους σκέψης και φιλοσοφικών αναζητήσεων, άλλοτε από δευτερόλεπτα απόλυτης παραίτησης. Ο Χρόνος του έργου καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα εκείνα τα στάδια από τα οποία περνάει ο άνθρωπος όταν καλείται να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπο», προσθέτει.
Τα πράγματα και οι σκέψεις βρίσκονται μακριά από την απολυτότητα και τη μονοσήμαντη τοποθέτηση. Ο Πότζο με τον Λάκι είναι αυτοί που ταράζουν τους δύο «απο-ηρημένους», αποτραβηγμένους από τον κόσμο άντρες. «Είναι αυτοί που είτε τραβώντας είτε σέρνοντας, βρίσκονται σε κίνηση και επανεκκινούν και την πραγματικότητα των δύο αντρών». Μετατρέπουν τη «φωτογραφία» σε «κινηματογραφικό έργο», όπως εξηγεί.
Σε αυτόν τον παραβολικό μύθο του Μπέκετ, όπου η ζωή φαίνεται να μην κινείται προς τα μπρος, αλλά να συντηρεί όλες εκείνες τις συνήθειες που την τροχοδρομούν σε μια επαναληπτικότητα χωρίς διέξοδο, εμφανίζεται στο τέλος κάθε πράξης αυτό το αγόρι, για να ανακοινώσει εν πλήρει ηρεμία ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει. Τουλάχιστον, έως αύριο. Εν αναμονή, λοιπόν.
Εάν είχε να επιλέξει να είναι ένας από τους ήρωες του «Περιμένοντας τον Godot» η Νατάσα Τριανταφύλλη θα επέλεγε να είναι «Το αγόρι». «Είναι τόσο παραβολικό το έργο, που είναι δύσκολο να σκεφτώ την προβολή αυτή» υπογραμμίζει. Ωστόσο, «μου ασκεί πολύ μεγάλη γοητεία ''Το αγόρι''. Είναι ένας ρόλος μικρός αλλά με πολύ μεγάλη δύναμη μέσα στο έργο και καθοριστικής σημασίας δράση. Μου αρέσει που είναι απεσταλμένος κάποιου που τον περιμένουν, έρχεται και δεν συμβαίνει το αναμενόμενο. Προκαλεί μια έκπληξη και αναγκάζει τους υπόλοιπους ήρωες να βγουν εκτός κανονικότητας. Μου αρέσει αυτό το ταρακούνημα, το θεωρώ πολύ χρήσιμο και σχεδόν απαραίτητο. Μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω».
Το έργο «Περιμένοντας τον Godot» του Σάμουελ Μπέκετ, το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας, παρουσιάζει η Νατάσα Τριανταφύλλη, από σήμερα 14 Ιουλίου και για 14 παραστάσεις στο Αίθριο του Μουσείο Μπενάκη.
Η σκηνοθέτις επιλέγει το Αίθριο του Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς ως ιδανικό τόπο για να αναπτυχθεί αυτός ο «μη-κόσμος» όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα, αλλά και για να κλείσει μια άτυπη τριλογία γύρω από το «απόκοσμο» και το «κοσμικό», ανάμεσα στους Σοφοκλή («Αντιγόνη»), Ντοστογιέφσκι («Αδερφοί Καραμάζοφ») και Μπέκετ («Περιμένοντας τον Godot»), μια τριλογία που σηματοδοτεί την πρώτη της σκηνοθετική δοκιμή.
Η Νατάσα Τριανταφύλλη σημειώνει πως της ξυπνάνε συνέχεια οι μνήμες των προβών της «Αντιγόνης», την παράσταση που είχε ανεβάσει στον ίδιο χώρο το 2013 και συνεχίζει: «Τώρα που ξαναβρισκόμαστε εδώ στο Αίθριο. Υπάρχουν αυτές οι κρυφές συνομιλίες που φυσικά και δεν υπάρχει ανάγκη να γίνουν φανερές ούτε και πρόκειται να τις καταλάβει κανείς. Μας δημιουργούν όμως μια φόρτιση χρήσιμη. Ο χώρος του Αιθρίου και το Μουσείο συνδυάζουν μια συνθήκη πολύ δελεαστική. Είναι ένας προστατευμένος χώρος και την ίδια στιγμή ανοιχτός. Αυτή η ένταση που υπάρχει εκεί είναι ένα πολύ εύπορο έδαφος για μια σκηνική δράση».
Ερωτώμενος για το νόημα και τον στόχο του «Περιμένοντας τον Godot», ο Μπέκετ απαντά: «It’s all about symbiosis».
Το «Περιμένοντας τον Godot», όπως άλλωστε και όλο το έργο του Μπέκετ, αποτελεί ένα κείμενο που παραμένει ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες, που χωράει άπειρες σκέψεις, πολλούς προβληματισμούς, εξαντλητικά «ism's» - όπως αποκαλεί χαριτολογώντας ο ίδιος τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα.
«Συμβιώνοντας ο Εστραγκόν με τον Βλαντιμίρ, ο Πότζο με τον Λάκι, αλλά και τα δύο αυτά ζευγάρια μεταξύ τους τουλάχιστον δύο φορές, ανοίγεται το πεδίο πάνω στο οποίο η συμβίωση αυτή πρέπει να παραμείνει, να επιμείνει, να περιμένει μέχρι που να καταφέρει να βιώσει τις πιο χαρούμενες και δημιουργικές της στιγμές» τονίζει η σκηνοθέτις.
«Θέτοντας ως στόχο την άφιξη του Γκοντό, η συμβίωση αυτή αυτοτροφοδοτείται από την ελπίδα και την προσμονή που αυτή η προσδοκώμενη άφιξη επιφυλάσσει. Η μη άφιξη συντηρεί την πίστη. Η επανάληψη κρατά τον χρόνο σε κίνηση. Σε μια κίνηση που αποτελείται άλλοτε από λεπτά αφόρητης πλήξης, άλλοτε από λεπτά παιγνιώδους διασκέδασης, από χρόνους σκέψης και φιλοσοφικών αναζητήσεων, άλλοτε από δευτερόλεπτα απόλυτης παραίτησης. Ο Χρόνος του έργου καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα εκείνα τα στάδια από τα οποία περνάει ο άνθρωπος όταν καλείται να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπο», προσθέτει.
Τα πράγματα και οι σκέψεις βρίσκονται μακριά από την απολυτότητα και τη μονοσήμαντη τοποθέτηση. Ο Πότζο με τον Λάκι είναι αυτοί που ταράζουν τους δύο «απο-ηρημένους», αποτραβηγμένους από τον κόσμο άντρες. «Είναι αυτοί που είτε τραβώντας είτε σέρνοντας, βρίσκονται σε κίνηση και επανεκκινούν και την πραγματικότητα των δύο αντρών». Μετατρέπουν τη «φωτογραφία» σε «κινηματογραφικό έργο», όπως εξηγεί.
Σε αυτόν τον παραβολικό μύθο του Μπέκετ, όπου η ζωή φαίνεται να μην κινείται προς τα μπρος, αλλά να συντηρεί όλες εκείνες τις συνήθειες που την τροχοδρομούν σε μια επαναληπτικότητα χωρίς διέξοδο, εμφανίζεται στο τέλος κάθε πράξης αυτό το αγόρι, για να ανακοινώσει εν πλήρει ηρεμία ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει. Τουλάχιστον, έως αύριο. Εν αναμονή, λοιπόν.
Εάν είχε να επιλέξει να είναι ένας από τους ήρωες του «Περιμένοντας τον Godot» η Νατάσα Τριανταφύλλη θα επέλεγε να είναι «Το αγόρι». «Είναι τόσο παραβολικό το έργο, που είναι δύσκολο να σκεφτώ την προβολή αυτή» υπογραμμίζει. Ωστόσο, «μου ασκεί πολύ μεγάλη γοητεία ''Το αγόρι''. Είναι ένας ρόλος μικρός αλλά με πολύ μεγάλη δύναμη μέσα στο έργο και καθοριστικής σημασίας δράση. Μου αρέσει που είναι απεσταλμένος κάποιου που τον περιμένουν, έρχεται και δεν συμβαίνει το αναμενόμενο. Προκαλεί μια έκπληξη και αναγκάζει τους υπόλοιπους ήρωες να βγουν εκτός κανονικότητας. Μου αρέσει αυτό το ταρακούνημα, το θεωρώ πολύ χρήσιμο και σχεδόν απαραίτητο. Μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω».
«Περιμένοντας τον Godot»
Μετάφραση:
Ερι Κύργια
Σκηνοθεσία:
Νατάσα Τριανταφύλλη
Μουσική:
Μonika
Σκηνογραφία:
Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια:
Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί:
Ο σταθερός συνεργάτης του Μπομπ Ουίλσον, Scott Bolman
Παίζουν:
Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Μπίτος, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αινείας Τσαμάτης
«The Boy» voice over:
Λένα Παπαληγούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου