Νέλια Αποστολοπούλου: «Το καλό που σου θέλω, να υπάρχει Παράδεισος»
Ο θάνατος ήρθε μια μέρα συνηθισμένη, με περίεργη μορφή. Ήταν σαν αυτόν που γνώρισα στο καφέ το πρωί: Θρασύς, ενοχλητικός, με ακαθόριστη γοητεία. Όταν κάθισα στα έξω τραπέζια της καφετέριας, ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.
Κυρίως σκεφτόμουν το θάνατο, την ανασφάλεια και τους άντρες. Δίπλα μου, ήταν ένας χοντρός κύριος γύρω στα 40. Τον παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, γιατί έβλεπα ότι ερχόταν όλο και πιο κοντά μου. Σήκωσε το τηλέφωνό του και άρχισε να φωνάζει σχεδόν με όλη του τη δύναμη: «Θέλω επειγόντως κρεβάτι στην εντατική. Η κοπέλα είναι πολυτραυματίας. Όλα σπασμένα, ρήξη σπλήνας και αποκόλληση κάτω άκρων. Να κόψεις το λαιμό σου και να βρεις κρεβάτι τώρα!».
Σκέφτηκα πως αποκλείεται να είναι γιατρός, γιατί δεν ακουγόταν σωστή η φράση «αποκόλληση κάτω άκρων». Με κοιτούσε έντονα και ήρθε και κάθισε ακριβώς στη διπλανή καρέκλα από τη δικιά μου. Ήμουν σίγουρη πως θα προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα. Έτσι και έγινε.
«Δεν τους λυπάμαι καθόλου αυτούς τους νέους. Παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Ήταν τέσσερις νέοι παρέα, ήπιαν και τράκαραν. Οι τρεις σκοτώθηκαν επί τόπου και η κοπέλα χαροπαλεύει». Συστήθηκε κι όλας: «Αλέξανδρος Ιωαννίδης, γιατρός. Περιμένω ένα φίλο μου να μου φέρει το πορτοφόλι μου. Το ξέχασα χθες το βράδυ στο σπίτι του».
Του μιλούσα ανόρεχτα, γιατί δεν με τράβηξε καθόλου, συν του ότι ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν γιατρός και επειδή νόμισε πως θα προσφερθώ να τον κεράσω. Έψαχνε στην τσέπη του, τάχα για λεφτά, έκανε γενναίες προσπάθειες αλλά δεν τσιμπούσα. Εννοείται πως δεν θα του έδινα φράγκο. Όταν του είπα πως τελευταία ακούω τζαζ, αμέσως τόνισε ότι παίζει σαξόφωνο σε μια μπάντα που ονομάζεται «Αδέκαροι Γιατροί».
Με κάλεσε κι όλας το ίδιο βράδυ κάπου στο Θησείο να τον δω ζωντανά. Όταν μου είπε τη διεύθυνση θορυβήθηκα: «Πατρόκλου 38. Σε περιμένω». Μάζεψε τα πράγματά του και με χαιρέτησε.
Ήξερα πως αυτή τη διεύθυνση την είχα επινοήσει εγώ, όταν ήμουν δώδεκα χρονών, το καλοκαίρι που γνώρισα τον Γιάννη, τον πρώτο μου αθώο έρωτα. Για να τον πειράξω όταν με ρώτησε τη διεύθυνσή του για να πάω να τον βρω, του είπα «φυσικά και θυμάμαι: Πατρόκλου 38». Ο Γιάννης είχε πεθάνει τέσσερα χρόνια πριν σε τροχαίο. Στο αυτοκίνητο βρισκόταν με άλλα τρία κορίτσια. Ακόμα ήταν στο μυαλό μου.
Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να πάω στο Θησείο να ελέγξω τί από όλα αυτά ήταν πραγματικό. Ένιωθα θυμωμένη που κάποιος ήθελε να με εκμεταλλευτεί, αλλά και ευχαριστημένη που δεν τα κατάφερε.
Έφτασα στο Θησείο. Φυσικά οδός Πατρόκλου δεν υπήρχε. Σκέφτηκα να χρησιμοποιώ από εδώ και πέρα το δήθεν όνομα του ψευτογιατρού. Έκανα και μια πρόβα με το μυαλό μου: «Χαίρεται. Με λένε, Αλεξάνδρα Ιωαννίδου». Ωραία ακουγόταν. Αν έμπαινε άλλη φορά ελεγκτής στο λεωφορείο και δεν είχα εισιτήριο, θα έλεγα με σοβαρότητα: «Είμαι η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου και μένω στο Θησείο, στην οδό Πατρόκλου 38» και όχι όπως τη φορά που είπα την αλήθεια και έφαγα πρόστιμο 30 ευρώ -που τώρα έγινε 60-. Έφτασα κοντά στη γειτονιά μου, σε ένα στενό που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ. Μου τράβηξε την προσοχή ένα σαξόφωνο σε μια βιτρίνα. Ακριβώς δίπλα στον αριθμό 38 ήταν ένα γραφείο τελετών. Έψαξα ανήσυχη να δω πώς λεγόταν η οδός με ένα άσχημο προαίσθημα. Επιβεβαιώθηκα. Ήμουν στην οδό Πατρόκλου.
Πιο πολύ απορούσα πως και δεν είχα ξαναδεί αυτό το στενό. Όταν έφτασα στο σπίτι, έπιασα τον θείο μου από το χέρι και τον ρώτησα αν χρησιμοποιούν οι γιατροί τον όρο: «Αποκόλληση άκρων». Ο ίδιος ήταν παθολόγος και άρχισε να γελάει.
«Και βέβαια δεν υπάρχει αυτός ο όρος. Που το άκουσες αυτό;»
«Και για πες μου θείε, υπάρχει εδώ δίπλα οδός Πατρόκλου;»
Με κοίταξε περίεργα. «Πατρόκλου είπες; Όταν σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, έμενα Πατρόκλου 38. Εδώ τέτοια διεύθυνση, δεν ξέρω».
Το ίδιο βράδυ, ο αγαπημένος μου θείος ήταν νεκρός.
Αναγκάστηκα να πάω στο γραφείο τελετών της οδού Πατρόκλου...
Νέλια Αποστολοπούλου
Σπούδασε ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Παράλληλα πραγματοποίησε σπουδές στην συντήρηση ιστορικών κτιρίων και μνημείων και πήρε πτυχίο στη διαιτολογία.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό της Κύπρου «Ακτή» καθώς και σε ελληνικά περιοδικά. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και στην Ιταλία, ενώ έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις χειροποίητων ειδών και κοσμημάτων.
Ο πολιτιστικός ιστότοπος «Πολιτιστική Ατζέντα», διοργανώνει σειρά δημοσιεύσεων σε ζητήματα που αφορούν τη Λογοτεχνία. Το πρώτο μας θέμα είναι: «Η Λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης».
Ευχαριστούμε τη ζωγράφο Νέλια Αποστολοπούλου, που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας και μας έστειλε το αδημοσίευτο διήγημά της με τίτλο «Το καλό που σου θέλω, να υπάρχει Παράδεισος» που δημοσιεύουμε:
«Το καλό που σου θέλω, να υπάρχει Παράδεισος»
Ο θάνατος ήρθε μια μέρα συνηθισμένη, με περίεργη μορφή. Ήταν σαν αυτόν που γνώρισα στο καφέ το πρωί: Θρασύς, ενοχλητικός, με ακαθόριστη γοητεία. Όταν κάθισα στα έξω τραπέζια της καφετέριας, ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.
Κυρίως σκεφτόμουν το θάνατο, την ανασφάλεια και τους άντρες. Δίπλα μου, ήταν ένας χοντρός κύριος γύρω στα 40. Τον παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, γιατί έβλεπα ότι ερχόταν όλο και πιο κοντά μου. Σήκωσε το τηλέφωνό του και άρχισε να φωνάζει σχεδόν με όλη του τη δύναμη: «Θέλω επειγόντως κρεβάτι στην εντατική. Η κοπέλα είναι πολυτραυματίας. Όλα σπασμένα, ρήξη σπλήνας και αποκόλληση κάτω άκρων. Να κόψεις το λαιμό σου και να βρεις κρεβάτι τώρα!».
Σκέφτηκα πως αποκλείεται να είναι γιατρός, γιατί δεν ακουγόταν σωστή η φράση «αποκόλληση κάτω άκρων». Με κοιτούσε έντονα και ήρθε και κάθισε ακριβώς στη διπλανή καρέκλα από τη δικιά μου. Ήμουν σίγουρη πως θα προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα. Έτσι και έγινε.
«Δεν τους λυπάμαι καθόλου αυτούς τους νέους. Παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Ήταν τέσσερις νέοι παρέα, ήπιαν και τράκαραν. Οι τρεις σκοτώθηκαν επί τόπου και η κοπέλα χαροπαλεύει». Συστήθηκε κι όλας: «Αλέξανδρος Ιωαννίδης, γιατρός. Περιμένω ένα φίλο μου να μου φέρει το πορτοφόλι μου. Το ξέχασα χθες το βράδυ στο σπίτι του».
Του μιλούσα ανόρεχτα, γιατί δεν με τράβηξε καθόλου, συν του ότι ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν γιατρός και επειδή νόμισε πως θα προσφερθώ να τον κεράσω. Έψαχνε στην τσέπη του, τάχα για λεφτά, έκανε γενναίες προσπάθειες αλλά δεν τσιμπούσα. Εννοείται πως δεν θα του έδινα φράγκο. Όταν του είπα πως τελευταία ακούω τζαζ, αμέσως τόνισε ότι παίζει σαξόφωνο σε μια μπάντα που ονομάζεται «Αδέκαροι Γιατροί».
Με κάλεσε κι όλας το ίδιο βράδυ κάπου στο Θησείο να τον δω ζωντανά. Όταν μου είπε τη διεύθυνση θορυβήθηκα: «Πατρόκλου 38. Σε περιμένω». Μάζεψε τα πράγματά του και με χαιρέτησε.
Ήξερα πως αυτή τη διεύθυνση την είχα επινοήσει εγώ, όταν ήμουν δώδεκα χρονών, το καλοκαίρι που γνώρισα τον Γιάννη, τον πρώτο μου αθώο έρωτα. Για να τον πειράξω όταν με ρώτησε τη διεύθυνσή του για να πάω να τον βρω, του είπα «φυσικά και θυμάμαι: Πατρόκλου 38». Ο Γιάννης είχε πεθάνει τέσσερα χρόνια πριν σε τροχαίο. Στο αυτοκίνητο βρισκόταν με άλλα τρία κορίτσια. Ακόμα ήταν στο μυαλό μου.
Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να πάω στο Θησείο να ελέγξω τί από όλα αυτά ήταν πραγματικό. Ένιωθα θυμωμένη που κάποιος ήθελε να με εκμεταλλευτεί, αλλά και ευχαριστημένη που δεν τα κατάφερε.
Έφτασα στο Θησείο. Φυσικά οδός Πατρόκλου δεν υπήρχε. Σκέφτηκα να χρησιμοποιώ από εδώ και πέρα το δήθεν όνομα του ψευτογιατρού. Έκανα και μια πρόβα με το μυαλό μου: «Χαίρεται. Με λένε, Αλεξάνδρα Ιωαννίδου». Ωραία ακουγόταν. Αν έμπαινε άλλη φορά ελεγκτής στο λεωφορείο και δεν είχα εισιτήριο, θα έλεγα με σοβαρότητα: «Είμαι η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου και μένω στο Θησείο, στην οδό Πατρόκλου 38» και όχι όπως τη φορά που είπα την αλήθεια και έφαγα πρόστιμο 30 ευρώ -που τώρα έγινε 60-. Έφτασα κοντά στη γειτονιά μου, σε ένα στενό που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ. Μου τράβηξε την προσοχή ένα σαξόφωνο σε μια βιτρίνα. Ακριβώς δίπλα στον αριθμό 38 ήταν ένα γραφείο τελετών. Έψαξα ανήσυχη να δω πώς λεγόταν η οδός με ένα άσχημο προαίσθημα. Επιβεβαιώθηκα. Ήμουν στην οδό Πατρόκλου.
Πιο πολύ απορούσα πως και δεν είχα ξαναδεί αυτό το στενό. Όταν έφτασα στο σπίτι, έπιασα τον θείο μου από το χέρι και τον ρώτησα αν χρησιμοποιούν οι γιατροί τον όρο: «Αποκόλληση άκρων». Ο ίδιος ήταν παθολόγος και άρχισε να γελάει.
«Και βέβαια δεν υπάρχει αυτός ο όρος. Που το άκουσες αυτό;»
«Και για πες μου θείε, υπάρχει εδώ δίπλα οδός Πατρόκλου;»
Με κοίταξε περίεργα. «Πατρόκλου είπες; Όταν σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, έμενα Πατρόκλου 38. Εδώ τέτοια διεύθυνση, δεν ξέρω».
Το ίδιο βράδυ, ο αγαπημένος μου θείος ήταν νεκρός.
Αναγκάστηκα να πάω στο γραφείο τελετών της οδού Πατρόκλου...
Νέλια Αποστολοπούλου
Νέλια Αποστολοπούλου
Σπούδασε ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Παράλληλα πραγματοποίησε σπουδές στην συντήρηση ιστορικών κτιρίων και μνημείων και πήρε πτυχίο στη διαιτολογία.Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό της Κύπρου «Ακτή» καθώς και σε ελληνικά περιοδικά. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και στην Ιταλία, ενώ έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις χειροποίητων ειδών και κοσμημάτων.
Εξαιρετικό!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή