Κριτική - παρουσίαση της παράστασης από τη συγγραφέα Εύη Ρούτουλα
Εγώ προσωπικά μέσα σε έναν μήνα είχα την ευκαιρία να δω έως τώρα τρία από αυτά: μια υπέροχη διασκευή του Βασιλιά Ληρ, την κωμωδία Δωδεκάτη Νύχτα από την κενρική σκηνή του Εθνικού μας θεάτρου και απόψε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Το έργο είναι τόσο κλασικό και τόσο χιλιοπαιγμένο τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο είτε στην πρωτότυπη μορφή του είτε σε ποικίλες διασκευές, από το Γουέστ Σάιντ Στόρι έως το μοντέρνο φιλμ με τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και την Κλερ Ντέινς, έτσι ώστε δεν χρειάζεται να επεκταθώ στην υπόθεση. Ο κύριος κορμός της πλοκής επειδή ακριβώς είναι τόσο διαχρονικός θα επαναλαμβάνεται συνεχώς και θα συνεχίζει να απασχολεί και να συγκινεί τον κόσμο, θα του υπενθυμίζει την αγνότητα του νεανικού έρωτα, του άδολου και του ανυπέρβλητου, αυτού που δεν υπολογίζει τίποτα και που νικά τα πάντα. Ίσως για αυτόν το λόγο και ο σκηνοθέτης και διασκευαστής της σημερινής παράστασης αποφάσισε να συμπεριλάβει στο κλασικό κείμενο του βάρδου, τον γνωστό στίχο του Σοφοκλή από την Αντιγόνη, ίσως τον πιο ρομαντικό και πιο αληθινό που έχει γραφτεί ποτέ για τον φτερωτό θεό. Ο Δημήτρης Λιγνάδης εκτός από το ανωτέρω απόσπασμα της Αντιγόνης, έχει εμπλουτίσει το κλασικό κείμενο με ποιήματα της Μυρτιώτισσας, του Ελύτη, του Ουράνη, του Εμπειρίκου και του Καβάφη, πασίγνωστους στίχους που ταιριάζουν απόλυτα στο πνεύμα του έργου. Από τον Σοφοκλή στον Σαίξπηρ λοιπόν και από εκεί στην κάτασπρη νιότη του Καβάφη και στον λυρισμό της Μυρτιώτισσας, ξετυλίγεται μπροστά μας ο απόλυτος ύμνος στον έρωτα και στα νεανικά μας χρόνια, σε εκείνα τα άδολα των δεκατεσσάρων και των δεκαπέντε, τότε που δεν υπήρχαν συμφέροντα, κακίες, μικρότητες, πολιτικές και επαγγελματικές βλέψεις. Γιατί ο έρωτας είναι αλλιώς στην εφηβεία! Θέλοντας να σεβαστεί το πραγματικό ύφος του έργου καθώς και την αγγλική παράδοση, ο Λιγνάδης έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα αυτήν τη φορά, χρησιμοποιώντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο μη επαγγελματίες ηθοποιούς αλλά δυο ταλαντούχους έφηβους. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά αυτής της φιλόδοξης παράστασης: στον ρόλο της Ιουλιέτας εμφανίζεται η δεκαπεντάχρονη Δανάη Βασιλοπούλου και στον ρόλο του Ρωμαίου ο δεκαεξάχρονος Γιάννης Τσουμαράκης. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι ο σκηνοθέτης κέρδισε επάξια το στοίχημά του: τα δύο νέα παιδιά ερμηνεύουν καταπληκτικά τους ρόλους τους, οι οποίοι είναι πλέον του δέοντος απαιτητικοί, ξεπερνώντας πολλούς από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους. Αξίζουν πολλά μπράβο και στους δυο τους και αν θελήσουν να υπηρετήσουν επαγγελματικά στο μέλλον το σανίδι, θα τους παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον, αναμένοντας τα καλύτερα. Ευχάριστη έκπληξη μας έκανε ο Στάθης Ψάλτης στον ρόλο της παραμάνας της Ιουλιέτας, ο γνωστός κωμικός έδωσε μια νότα ευθυμίας ειδικά στο πρώτο μέρος του έργου υποδυόμενος μια γκροτέσκα υπερπροστατευτική παραμάνα. Ταυτόχρονα κατάφερε να αποδώσει με επιτυχία όλες τις δραματικές πτυχές του ρόλου του. Αρκετά καλός ήταν και ο Δημήτρης Πιατάς στον ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου, του αγαθού ιερέα που βοηθάει το ζευγάρι να ενώσει την ζωή του και που προσπαθεί να τερματίσει το μίσος των δύο οικογενειών. Ο ίδιος ο Δημήτρης Λιγνάδης ερμήνευσε τον ρόλο του πρίγκιπα της Βερόνας, ενός χαρακτήρα χωρίς ιδιαίτερη υποκριτική δυσκολία, σωστή απόφαση κατά τη γνώμη μου, γιατί όταν έχεις αναλάβει το δύσκολο έργο της ολοκλήρωσης αυτού του εγχειρήματος, είναι καλό να μην έχεις ταυτόχρονα και στις πλάτες σου έναν δύσκολο ρόλο. Οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν ήταν όσο καλοδουλεμένοι θα ήθελα, οι ερμηνείες δεν ήταν κακές αλλά πιστεύω ότι δεν συνεισφέραν τίποτα το καινούριο στον γνωστό μύθο. Τα κουστούμια του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας παρέπεμπαν σε μαθητές λυκείου της σύχγρονης εποχής αλλά είχαν και αυτό το αερικό, ρομαντικό ύφος του κλασικού κειμένου. Το ράσο του Λαυρέντιου, η στολή με τα πολλά σειρήτια του πρίγκιπα της Βερόνας, το καλογερίστικο φόρεμα της παραμάνας, η τουαλέτα της μαμάς Καπουλέτου καθώς και το γουνάκι στο κουστούμι του μπαμπά Καπουλέτου, τα σπαθιά και οι μαύρες στολές, όλα πρόσφεραν στην απεικόνιση του ταμπλό, όλα παρέπεμπαν σε έναν καλοδουλεμένο αναγεννησιακό πίνακα. Τα σκηνικά ήταν εύχρηστα και λειτουργικά και η μουσική επένδυση με γνωστά κομμάτια κλασικής μουσικής χάριζαν στην δραματουργία.
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Για περιορισμένες παραστάσεις ακόμα θα παίζεται στο θέατρο Πάνθεον το πιο γνωστό ίσως έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Φέτος οι λάτρεις του Άγγλου βάρδου και του κλασικού θεάτρου θα έχουν γενικά την ευκαιρία να παρακολουθήσουν αρκετές παραστάσεις έργων του, αφού γιορτάζονται τα τετρακόσια χρόνια από τον θάνατό του.
Εγώ προσωπικά μέσα σε έναν μήνα είχα την ευκαιρία να δω έως τώρα τρία από αυτά: μια υπέροχη διασκευή του Βασιλιά Ληρ, την κωμωδία Δωδεκάτη Νύχτα από την κενρική σκηνή του Εθνικού μας θεάτρου και απόψε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Το έργο είναι τόσο κλασικό και τόσο χιλιοπαιγμένο τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο είτε στην πρωτότυπη μορφή του είτε σε ποικίλες διασκευές, από το Γουέστ Σάιντ Στόρι έως το μοντέρνο φιλμ με τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και την Κλερ Ντέινς, έτσι ώστε δεν χρειάζεται να επεκταθώ στην υπόθεση. Ο κύριος κορμός της πλοκής επειδή ακριβώς είναι τόσο διαχρονικός θα επαναλαμβάνεται συνεχώς και θα συνεχίζει να απασχολεί και να συγκινεί τον κόσμο, θα του υπενθυμίζει την αγνότητα του νεανικού έρωτα, του άδολου και του ανυπέρβλητου, αυτού που δεν υπολογίζει τίποτα και που νικά τα πάντα. Ίσως για αυτόν το λόγο και ο σκηνοθέτης και διασκευαστής της σημερινής παράστασης αποφάσισε να συμπεριλάβει στο κλασικό κείμενο του βάρδου, τον γνωστό στίχο του Σοφοκλή από την Αντιγόνη, ίσως τον πιο ρομαντικό και πιο αληθινό που έχει γραφτεί ποτέ για τον φτερωτό θεό. Ο Δημήτρης Λιγνάδης εκτός από το ανωτέρω απόσπασμα της Αντιγόνης, έχει εμπλουτίσει το κλασικό κείμενο με ποιήματα της Μυρτιώτισσας, του Ελύτη, του Ουράνη, του Εμπειρίκου και του Καβάφη, πασίγνωστους στίχους που ταιριάζουν απόλυτα στο πνεύμα του έργου. Από τον Σοφοκλή στον Σαίξπηρ λοιπόν και από εκεί στην κάτασπρη νιότη του Καβάφη και στον λυρισμό της Μυρτιώτισσας, ξετυλίγεται μπροστά μας ο απόλυτος ύμνος στον έρωτα και στα νεανικά μας χρόνια, σε εκείνα τα άδολα των δεκατεσσάρων και των δεκαπέντε, τότε που δεν υπήρχαν συμφέροντα, κακίες, μικρότητες, πολιτικές και επαγγελματικές βλέψεις. Γιατί ο έρωτας είναι αλλιώς στην εφηβεία! Θέλοντας να σεβαστεί το πραγματικό ύφος του έργου καθώς και την αγγλική παράδοση, ο Λιγνάδης έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα αυτήν τη φορά, χρησιμοποιώντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο μη επαγγελματίες ηθοποιούς αλλά δυο ταλαντούχους έφηβους. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά αυτής της φιλόδοξης παράστασης: στον ρόλο της Ιουλιέτας εμφανίζεται η δεκαπεντάχρονη Δανάη Βασιλοπούλου και στον ρόλο του Ρωμαίου ο δεκαεξάχρονος Γιάννης Τσουμαράκης. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι ο σκηνοθέτης κέρδισε επάξια το στοίχημά του: τα δύο νέα παιδιά ερμηνεύουν καταπληκτικά τους ρόλους τους, οι οποίοι είναι πλέον του δέοντος απαιτητικοί, ξεπερνώντας πολλούς από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους. Αξίζουν πολλά μπράβο και στους δυο τους και αν θελήσουν να υπηρετήσουν επαγγελματικά στο μέλλον το σανίδι, θα τους παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον, αναμένοντας τα καλύτερα. Ευχάριστη έκπληξη μας έκανε ο Στάθης Ψάλτης στον ρόλο της παραμάνας της Ιουλιέτας, ο γνωστός κωμικός έδωσε μια νότα ευθυμίας ειδικά στο πρώτο μέρος του έργου υποδυόμενος μια γκροτέσκα υπερπροστατευτική παραμάνα. Ταυτόχρονα κατάφερε να αποδώσει με επιτυχία όλες τις δραματικές πτυχές του ρόλου του. Αρκετά καλός ήταν και ο Δημήτρης Πιατάς στον ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου, του αγαθού ιερέα που βοηθάει το ζευγάρι να ενώσει την ζωή του και που προσπαθεί να τερματίσει το μίσος των δύο οικογενειών. Ο ίδιος ο Δημήτρης Λιγνάδης ερμήνευσε τον ρόλο του πρίγκιπα της Βερόνας, ενός χαρακτήρα χωρίς ιδιαίτερη υποκριτική δυσκολία, σωστή απόφαση κατά τη γνώμη μου, γιατί όταν έχεις αναλάβει το δύσκολο έργο της ολοκλήρωσης αυτού του εγχειρήματος, είναι καλό να μην έχεις ταυτόχρονα και στις πλάτες σου έναν δύσκολο ρόλο. Οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν ήταν όσο καλοδουλεμένοι θα ήθελα, οι ερμηνείες δεν ήταν κακές αλλά πιστεύω ότι δεν συνεισφέραν τίποτα το καινούριο στον γνωστό μύθο. Τα κουστούμια του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας παρέπεμπαν σε μαθητές λυκείου της σύχγρονης εποχής αλλά είχαν και αυτό το αερικό, ρομαντικό ύφος του κλασικού κειμένου. Το ράσο του Λαυρέντιου, η στολή με τα πολλά σειρήτια του πρίγκιπα της Βερόνας, το καλογερίστικο φόρεμα της παραμάνας, η τουαλέτα της μαμάς Καπουλέτου καθώς και το γουνάκι στο κουστούμι του μπαμπά Καπουλέτου, τα σπαθιά και οι μαύρες στολές, όλα πρόσφεραν στην απεικόνιση του ταμπλό, όλα παρέπεμπαν σε έναν καλοδουλεμένο αναγεννησιακό πίνακα. Τα σκηνικά ήταν εύχρηστα και λειτουργικά και η μουσική επένδυση με γνωστά κομμάτια κλασικής μουσικής χάριζαν στην δραματουργία.
Πού:
Pantheon theater
Πότε:
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου