Ο Γιάννης Αποστολόπουλος συνομιλεί με τη συγγραφέα για το βιβλίο της, «Αλκυονίδες Ψυχές»
Είχα πολλά χρόνια να κάνω τη διαδρομή προς την Κόρινθο με το τρένο. Αποφάσισα να πάω με τον προαστιακό, να δω και πως είναι το ταξίδι αυτό.
Εικόνες και μνήμες από παλαιότερα ταξίδια ξεπήδησαν μπροστά μου. Απόλαυσα τη διαδρομή διαβάζοντας το βιβλίο. Παρατηρώ ότι η συγγραφέας κατοικεί στην Κόρινθο.
Σκέφτομαι «κοίτα να δεις που θα την συναντήσω».
Το ταξίδι σύντομο. Περπατώ στον πεζόδρομο της πόλης. Φευγαλέα το βλέμμα μου πέφτει σε μια παρέα γυναικών. Νομίζω πως είδα τη συγγραφέα. Κοντοστέκομαι για να δω καλύτερα. Είχα δίκιο, η Μαίρη Τσίλη απολαμβάνει τον απογευματινό της καφέ.
Με το έτσι θέλω εισβάλω στην παρέα της και στρογγυλοκάθομαι. Να η ευκαιρία να μάθω λεπτομέρειες για το μυθιστόρημα της. Σαν έτοιμος από καιρό, ξεκίνησα την «ανάκριση» . Η Μαίρη (όπως βλέπετε αμέσως πήρα θάρρος και να σου ο ενικός ), απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μου. Τώρα, εγώ τις μοιράζομαι μαζί σας.
Γ.Α: Ποιά είναι η Μαίρη;
Μ.Τ: Πάντα νιώθω αμήχανα όταν μιλώ για μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κόρινθο και εδώ ζω. Σπούδασα νομική στην Αθήνα αν και δεν μου ταίριαζε η συγκεκριμένη σχολή παρά μόνο λίγα μαθήματα. Ήταν όμως η επιθυμία του περίγυρου και της οικογένειας η συγκεκριμένη επιστήμη και της εποχής τότε.
Έκανα και ιδιαίτερα μαθήματα φιλολογικά σε μαθητές και με τα πρώτα δικά μου λεφτά έκανα και την πρώτη μικρή προσωπική μου «επανάσταση» και αγόρασα το πρώτο μου μηχανάκι. Δύο τροχοί, άμεση επαφή με τον δρόμο, ελευθερία. Πέρασε ο καιρός και έφτιαξα οικογένεια. Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω από ανάγκη ψυχής.
Όσα ένιωθα και φοβόμουν ή ντρεπόμουν να πω σε άλλους τα έγραφα σε χαρτάκια. Και κάπως έτσι προέκυψε το πρώτο μου βιβλίο, Το κρεσέντο ενός κύματος, μετά το δεύτερο οι Αλκυονίδες ψυχές και το Μυστικό κοχύλι μου. Πέρασα φάσεις κατάθλιψης, λύγισα, έπιασα μηδέν αλλά ξαναγεννήθηκα.
Γ.Α: Μίλησέ μας για το βιβλίο
Μ.Τ: Εδώ θέλω να πω πρώτα από όλα ότι με τους τίτλους έχω μια «εμμονή». Νιώθω την ανάγκη να πιαστώ από έναν τίτλο και έτσι να αρχίσω να ξετυλίγω την ιστορία μου. Οι αλκυονίδες ψυχές μου προέκυψαν κάποιο Γενάρη που είχε χειμωνιάτικη λιακάδα, τις λεγόμενες αλκυονίδες μέρες που αυτομάτως τις ταύτισα μέσα μου με τις αλκυονίδες ψυχές. με τις ψυχές εκείνες που αντέχουν τους χειμώνες και τις δυσκολίες της ζωής και ανθίζουν και χαμογελούν ξανά.
Και κάπως έτσι έγινε η αρχή. Πολύ πριν αρχίσω να γράφω βιβλία είχα ταξιδέψει στην Ιταλία, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κωνσταντινούπολη και στην Πρίγκηπο και μάλλον ένα κομμάτι από την καρδιά μου και το μυαλό μου είχαν μείνει εκεί. Με τις Αλκυονίδες ψυχές βρήκα την ευκαιρία να γράψω για τους Έλληνες του τώρα και σε Κωνσταντινούπολη και Πρίγκηπο μα και στην Κάτω Ιταλία.
Εξάλλου ιστορικά υπάρχει σύνδεση. Λίγο πριν την άλωση της Πόλης ειδοποιήθηκε η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, η Παλαιολογίνα και άρχισε να μεταφέρει Έλληνες σε περιοχές της Κάτω Ιταλίας. Μια άλλη ανάγκη που είχα γράφοντας αυτό το βιβλίο ήταν η προσπάθεια μου να ξεπεράσω τον θάνατο και την απουσία αγαπημένων μου προσώπων.
Η δυσάρεστη αφορμή μου ήταν ο θάνατος του πατέρα μου το 2003. Ταυτόχρονα ήθελα να δώσω απάντηση και μια εξήγηση ίσως στον ίδιο μου τον εαυτό αν και πως μπορεί να συνεχίσει κανείς στην ζωή του μετά από τον πόνο μιας απώλειας. Και βέβαια για άλλη μια φορά ήθελα να μιλήσω για την αγάπη, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τον έρωτα, τη μοίρα και τη φιλία.
Γ.Α: Να δούμε τους ήρωες πιο αναλυτικά;
Μ.Τ: Η Αλκυόνη μου, γεννήθηκε μέσα στις αλκυονίδες μέρες ενός Γενάρη. Μεγάλη σε μια οικογένεια που από την μία της έδινε αγάπη και ασφάλεια και από την άλλη όμως την έπνιγε με την αγάπη που γινόταν υπερπροστατευτική. Μεγαλώνοντας ένιωθε αδύναμη στο να πάρει τις δικές της αποφάσεις, να κάνει τις δικές της επιλογές και να τις ακολουθήσει μέχρι τέλους. Εκ φύσεως πλάσμα, ευαίσθητο, ρομαντικό και μελαγχολικό.
Μέχρι που κάποια στιγμή γνωρίζει τον Ρωμανό και τον ερωτεύεται και ζει μαζί του τον έρωτα σαν ελευθερία και για χάρη του έγραψε και βιβλίο, βγάζοντας έτσι στην επιφάνεια το έμφυτο ταλέντο της γραφής. Μα η μοίρα είχε άλλα σχέδια και ο Ρωμανός σκοτώνεται με τρόπο τραγικό. Αυτό ήταν το πρώτο και το πιο επώδυνο χτύπημα για την Αλκυόνη. Ακολούθησε ο θάνατος του πατέρα της και η κορύφωση του θανάτου τριγύρω της έγινε με τον θάνατο της μητέρας της.
Η Αλκυόνη σαν ένα εύθραυστο δεντράκι έχασε τα κλαριά του. Παραιτήθηκε από ζωή, ανθρώπους, συναισθήματα, χάθηκε στα σκοτάδια της κατάθλιψης και του αλκοολισμού. Αλλά άρχισε να επαναστατεί μέσα της η θέληση και η δύναμη της ψυχής της. Ξέσπασε κι αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή στην Πρίγκηπο, στον τόπο που γεύτηκε τον πιο μεγάλο της πόνο.
Και κάπου εκεί ήρθε στην ζωή της ο Μάρκος σαν γλυκός πειρασμός και σαν πρόκληση για ζωή και έρωτα και πάλι από την αρχή. Σε κάθε στιγμή της ζωής της, πάντα στήριγμα της η αδελφική της φίλη η Νατάσα.
Η Αλκυόνη και η Νατάσα αν και διαφορετικοί χαρακτήρες σε κάποια σημεία, μεγάλωσαν από παιδιά μαζί και ήταν δεμένες με την αόρατη κλωστή μιας δυνατής φιλίας. Και βέβαια ο αδελφός της Αλκυόνης , ο Νίκος πάντα εκεί να προσπαθεί πότε να γειώνει και πότε να στηρίζει την αδελφή του και πότε να συμμετέχει στα ονειροπολήματα της.
Ο Μάρκος γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κάτω Ιταλία. Η μητέρα του πέθανε επάνω στην γέννα του και ο πατέρας του ένας άνθρωπος σκληρός δεν έπαψε ούτε στιγμή να κατηγορεί τον γιο του για τον χαμό της γυναίκας του. Με τις δικές του πληγές λοιπόν κι ο Μάρκος μεγάλωνε με ευαισθησίες και αθέλητα παράπονα.
Κατάφερε και σπούδασε γιατρός στη Νάπολι και βρήκε κι εκείνος την ζωή που είχε ανάγκη να ζήσει στο πρόσωπο της αγαπημένης του Ιρένας. Μέχρι που εκείνη σκοτώθηκε κι ο Μάρκος έχασε ένα πολύτιμο κομμάτι ζωής μέσα από την ίδια του την καρδιά.
Λίγο καιρό μετά ο Μάρκος έχασε και τον πατέρα του και τότε πλημμύρισε από συναισθήματα λύτρωσης και οργής ταυτόχρονα. Έχοντας πάντα στο πλευρό του, τον καλύτερο του φίλο τον Λουκά σαν αδελφό του και σύμμαχο του στην ζωή, παίρνει την απόφαση να φύγει και να κάνει μια νέα αρχή στην Πρίγκηπο και εκεί ήρθε στον δρόμο του η Αλκυόνη σαν μια υπόσχεση κι ελπίδα μαζί.
Γ.Α: έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τη Λογοτεχνία;
Μ.Τ: Η κρίση σίγουρα έχει επηρεάσει την λογοτεχνία και σε ότι έχει να κάνει με αναγνώστες, με συγγραφείς και με εκδοτικούς οίκους. Ο κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη να διαβάζει, για να μαθαίνει, για να ξεφεύγει, για να ταξιδεύει ζώντας μέσα από σελίδες, ήρωες και ιστορίες. Όμως ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν αναγνώστες και αναγνώστες, όπως επίσης και συγγραφείς και συγγραφείς.
Κάποιοι είναι επιλεκτικοί στο τι θα διαβάσουν έστω και με ανταλλαγή ή με κάποιο δωρεάν τρόπο και κάποιοι άλλοι λένε ότι διαβάζουν μα διαβάζουν ότι τους βρεθεί τζάμπα ή σε προσφορά του τύπου πήγα σούπερ μάρκετ και βρήκα αυτή την ευκαιρία. Υπάρχουν επίσης και συγγραφείς που γράφουν για να γράψουν και και καταπιάνονται με θέματα πιασάρικα και εύπεπτα εμπορικά.
Για μένα τίποτα δεν είναι κατακριτέο και επιλήψιμο. Εξάλλου και στη λογοτεχνία όπως και στη μουσική ή στον κινηματογράφο για παράδειγμα όλα είναι θέμα γούστου, διάθεσης και προσωπικής ανάγκης. Όσο για τους εκδοτικούς οίκους σίγουρα το μεγάλο κομμάτι από την πίτα της αγοράς το έχουν οι λεγόμενοι μεγάλοι εκδοτικοί σε προώθηση, διανομή και διαφήμιση. Όμως υπάρχουν και μικρότεροι εκδοτικοί που κάνουν αξιόλογες και ποιοτικές προσπάθειες και στέκονται στην αγορά.
Γ.Α: Αγαπημένοι συγγραφείς;
Μ.Τ: Η πρώτη μου επαφή με την λογοτεχνία ήταν όταν πήγαινα δημοτικό και ήταν με τα Άπαντα του Γρηγορίου Ξενόπουλου που υπήρχαν στο σπίτι. Πρώτος αγαπημένος μου συγγραφέας λοιπόν ο Ξενόπουλος που ακόμη και τώρα τον διαβάζω και ταξιδεύω με τον ίδιο τρόπο και νιώθω τα ίδια συναισθήματα.
Για μένα μέσα από τον ρομαντισμό κατάφερε να κάνει και ανατομία σε κοινωνικές διαφορές και σε συγκρουσιακούς χαρακτήρα με διαχρονικότητα. Μενέλαος Λουντέμης, μια έκανε να κλάψω λυτρωτικά και να μην πάψω να μετράω τα αστέρια ακόμα και όταν κάποιοι μετρούν τα λάθη μου πίσω από την πλάτη μου.
Και βέβαια Μαρία Ιορδανίδου με την Λωξάντρα της και όχι μόνο. Άλλη αίσθηση, τόσο απλή μα και τόσο ουσιαστική κι αυθεντική.
Γ.Α: Ο ρόλος του έρωτα στην ζωή σου;
Μ.Τ: Ο έρωτας για μένα είναι ο πιο ωραίος κι ο πιο μοιραίος πρωταγωνιστής σε ότι ζω, πω ή γράψω. Είναι η αναπνοή στην αναπνοή μου. Πιστεύω πως όλοι είμαστε γεννημένοι με τον έρωτα καταγεγραμμένο μέσα στο Dna μας, μέσα στα κύτταρα μας. Απλά άλλοι τον πνίγουν και τον ντρέπονται, άλλοι τον διαστρέφουν και άλλοι τον απελευθερώνουν. Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς τον έρωτα.
Έρωτας για τον έρωτα, για την αγάπη, για την φιλία, για την ζωή, για ότι κάνουμε και δημιουργούμε, ακόμα και για ότι σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε. Οι πιο δυνατές μου σχέσεις, κι ας είναι απλά φιλικές είναι δυνατές γιατί έχουν έρωτα. Κι ας είναι αυτός ο ίδιος ο έρωτας που άλλοτε μας πληγώνει και μας απογοητεύει και μας γκρεμίζει κι άλλοτε μας κάνει να ελπίζουμε, να περιμένουμε με γλυκό χτυποκάρδι και να πετάμε.
Η πιο ωραία νίκη μου και η πιο απολαυστική μου ήττα ήταν, είναι και θα είναι ο έρωτας και ειλικρινά δεν μετανιώνω ούτε λεπτό για αυτό!
Φορτωμένος με το σακίδιο μου, ξεκίνησα από την Αθήνα για μία βόλτα στην Κόρινθο. Συντροφιά μου πάντα η φωτογραφική μηχανή κι ένα βιβλίο. Αυτή την φορά επέλεξα να έχω μαζί μου το βιβλίο της Μαίρη Τσίλη «Αλκυονίδες Ψυχές».
Είχα πολλά χρόνια να κάνω τη διαδρομή προς την Κόρινθο με το τρένο. Αποφάσισα να πάω με τον προαστιακό, να δω και πως είναι το ταξίδι αυτό.
Εικόνες και μνήμες από παλαιότερα ταξίδια ξεπήδησαν μπροστά μου. Απόλαυσα τη διαδρομή διαβάζοντας το βιβλίο. Παρατηρώ ότι η συγγραφέας κατοικεί στην Κόρινθο.
Σκέφτομαι «κοίτα να δεις που θα την συναντήσω».
Το ταξίδι σύντομο. Περπατώ στον πεζόδρομο της πόλης. Φευγαλέα το βλέμμα μου πέφτει σε μια παρέα γυναικών. Νομίζω πως είδα τη συγγραφέα. Κοντοστέκομαι για να δω καλύτερα. Είχα δίκιο, η Μαίρη Τσίλη απολαμβάνει τον απογευματινό της καφέ.
Με το έτσι θέλω εισβάλω στην παρέα της και στρογγυλοκάθομαι. Να η ευκαιρία να μάθω λεπτομέρειες για το μυθιστόρημα της. Σαν έτοιμος από καιρό, ξεκίνησα την «ανάκριση» . Η Μαίρη (όπως βλέπετε αμέσως πήρα θάρρος και να σου ο ενικός ), απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μου. Τώρα, εγώ τις μοιράζομαι μαζί σας.
Μ.Τ: Πάντα νιώθω αμήχανα όταν μιλώ για μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κόρινθο και εδώ ζω. Σπούδασα νομική στην Αθήνα αν και δεν μου ταίριαζε η συγκεκριμένη σχολή παρά μόνο λίγα μαθήματα. Ήταν όμως η επιθυμία του περίγυρου και της οικογένειας η συγκεκριμένη επιστήμη και της εποχής τότε.
Έκανα και ιδιαίτερα μαθήματα φιλολογικά σε μαθητές και με τα πρώτα δικά μου λεφτά έκανα και την πρώτη μικρή προσωπική μου «επανάσταση» και αγόρασα το πρώτο μου μηχανάκι. Δύο τροχοί, άμεση επαφή με τον δρόμο, ελευθερία. Πέρασε ο καιρός και έφτιαξα οικογένεια. Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω από ανάγκη ψυχής.
Όσα ένιωθα και φοβόμουν ή ντρεπόμουν να πω σε άλλους τα έγραφα σε χαρτάκια. Και κάπως έτσι προέκυψε το πρώτο μου βιβλίο, Το κρεσέντο ενός κύματος, μετά το δεύτερο οι Αλκυονίδες ψυχές και το Μυστικό κοχύλι μου. Πέρασα φάσεις κατάθλιψης, λύγισα, έπιασα μηδέν αλλά ξαναγεννήθηκα.
Μ.Τ: Εδώ θέλω να πω πρώτα από όλα ότι με τους τίτλους έχω μια «εμμονή». Νιώθω την ανάγκη να πιαστώ από έναν τίτλο και έτσι να αρχίσω να ξετυλίγω την ιστορία μου. Οι αλκυονίδες ψυχές μου προέκυψαν κάποιο Γενάρη που είχε χειμωνιάτικη λιακάδα, τις λεγόμενες αλκυονίδες μέρες που αυτομάτως τις ταύτισα μέσα μου με τις αλκυονίδες ψυχές. με τις ψυχές εκείνες που αντέχουν τους χειμώνες και τις δυσκολίες της ζωής και ανθίζουν και χαμογελούν ξανά.
Και κάπως έτσι έγινε η αρχή. Πολύ πριν αρχίσω να γράφω βιβλία είχα ταξιδέψει στην Ιταλία, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κωνσταντινούπολη και στην Πρίγκηπο και μάλλον ένα κομμάτι από την καρδιά μου και το μυαλό μου είχαν μείνει εκεί. Με τις Αλκυονίδες ψυχές βρήκα την ευκαιρία να γράψω για τους Έλληνες του τώρα και σε Κωνσταντινούπολη και Πρίγκηπο μα και στην Κάτω Ιταλία.
Εξάλλου ιστορικά υπάρχει σύνδεση. Λίγο πριν την άλωση της Πόλης ειδοποιήθηκε η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, η Παλαιολογίνα και άρχισε να μεταφέρει Έλληνες σε περιοχές της Κάτω Ιταλίας. Μια άλλη ανάγκη που είχα γράφοντας αυτό το βιβλίο ήταν η προσπάθεια μου να ξεπεράσω τον θάνατο και την απουσία αγαπημένων μου προσώπων.
Η δυσάρεστη αφορμή μου ήταν ο θάνατος του πατέρα μου το 2003. Ταυτόχρονα ήθελα να δώσω απάντηση και μια εξήγηση ίσως στον ίδιο μου τον εαυτό αν και πως μπορεί να συνεχίσει κανείς στην ζωή του μετά από τον πόνο μιας απώλειας. Και βέβαια για άλλη μια φορά ήθελα να μιλήσω για την αγάπη, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τον έρωτα, τη μοίρα και τη φιλία.
Γ.Α: Να δούμε τους ήρωες πιο αναλυτικά;
Μ.Τ: Η Αλκυόνη μου, γεννήθηκε μέσα στις αλκυονίδες μέρες ενός Γενάρη. Μεγάλη σε μια οικογένεια που από την μία της έδινε αγάπη και ασφάλεια και από την άλλη όμως την έπνιγε με την αγάπη που γινόταν υπερπροστατευτική. Μεγαλώνοντας ένιωθε αδύναμη στο να πάρει τις δικές της αποφάσεις, να κάνει τις δικές της επιλογές και να τις ακολουθήσει μέχρι τέλους. Εκ φύσεως πλάσμα, ευαίσθητο, ρομαντικό και μελαγχολικό.
Μέχρι που κάποια στιγμή γνωρίζει τον Ρωμανό και τον ερωτεύεται και ζει μαζί του τον έρωτα σαν ελευθερία και για χάρη του έγραψε και βιβλίο, βγάζοντας έτσι στην επιφάνεια το έμφυτο ταλέντο της γραφής. Μα η μοίρα είχε άλλα σχέδια και ο Ρωμανός σκοτώνεται με τρόπο τραγικό. Αυτό ήταν το πρώτο και το πιο επώδυνο χτύπημα για την Αλκυόνη. Ακολούθησε ο θάνατος του πατέρα της και η κορύφωση του θανάτου τριγύρω της έγινε με τον θάνατο της μητέρας της.
Η Αλκυόνη σαν ένα εύθραυστο δεντράκι έχασε τα κλαριά του. Παραιτήθηκε από ζωή, ανθρώπους, συναισθήματα, χάθηκε στα σκοτάδια της κατάθλιψης και του αλκοολισμού. Αλλά άρχισε να επαναστατεί μέσα της η θέληση και η δύναμη της ψυχής της. Ξέσπασε κι αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή στην Πρίγκηπο, στον τόπο που γεύτηκε τον πιο μεγάλο της πόνο.
Και κάπου εκεί ήρθε στην ζωή της ο Μάρκος σαν γλυκός πειρασμός και σαν πρόκληση για ζωή και έρωτα και πάλι από την αρχή. Σε κάθε στιγμή της ζωής της, πάντα στήριγμα της η αδελφική της φίλη η Νατάσα.
Η Αλκυόνη και η Νατάσα αν και διαφορετικοί χαρακτήρες σε κάποια σημεία, μεγάλωσαν από παιδιά μαζί και ήταν δεμένες με την αόρατη κλωστή μιας δυνατής φιλίας. Και βέβαια ο αδελφός της Αλκυόνης , ο Νίκος πάντα εκεί να προσπαθεί πότε να γειώνει και πότε να στηρίζει την αδελφή του και πότε να συμμετέχει στα ονειροπολήματα της.
Ο Μάρκος γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κάτω Ιταλία. Η μητέρα του πέθανε επάνω στην γέννα του και ο πατέρας του ένας άνθρωπος σκληρός δεν έπαψε ούτε στιγμή να κατηγορεί τον γιο του για τον χαμό της γυναίκας του. Με τις δικές του πληγές λοιπόν κι ο Μάρκος μεγάλωνε με ευαισθησίες και αθέλητα παράπονα.
Κατάφερε και σπούδασε γιατρός στη Νάπολι και βρήκε κι εκείνος την ζωή που είχε ανάγκη να ζήσει στο πρόσωπο της αγαπημένης του Ιρένας. Μέχρι που εκείνη σκοτώθηκε κι ο Μάρκος έχασε ένα πολύτιμο κομμάτι ζωής μέσα από την ίδια του την καρδιά.
Λίγο καιρό μετά ο Μάρκος έχασε και τον πατέρα του και τότε πλημμύρισε από συναισθήματα λύτρωσης και οργής ταυτόχρονα. Έχοντας πάντα στο πλευρό του, τον καλύτερο του φίλο τον Λουκά σαν αδελφό του και σύμμαχο του στην ζωή, παίρνει την απόφαση να φύγει και να κάνει μια νέα αρχή στην Πρίγκηπο και εκεί ήρθε στον δρόμο του η Αλκυόνη σαν μια υπόσχεση κι ελπίδα μαζί.
Γ.Α: έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τη Λογοτεχνία;
Μ.Τ: Η κρίση σίγουρα έχει επηρεάσει την λογοτεχνία και σε ότι έχει να κάνει με αναγνώστες, με συγγραφείς και με εκδοτικούς οίκους. Ο κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη να διαβάζει, για να μαθαίνει, για να ξεφεύγει, για να ταξιδεύει ζώντας μέσα από σελίδες, ήρωες και ιστορίες. Όμως ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν αναγνώστες και αναγνώστες, όπως επίσης και συγγραφείς και συγγραφείς.
Κάποιοι είναι επιλεκτικοί στο τι θα διαβάσουν έστω και με ανταλλαγή ή με κάποιο δωρεάν τρόπο και κάποιοι άλλοι λένε ότι διαβάζουν μα διαβάζουν ότι τους βρεθεί τζάμπα ή σε προσφορά του τύπου πήγα σούπερ μάρκετ και βρήκα αυτή την ευκαιρία. Υπάρχουν επίσης και συγγραφείς που γράφουν για να γράψουν και και καταπιάνονται με θέματα πιασάρικα και εύπεπτα εμπορικά.
Για μένα τίποτα δεν είναι κατακριτέο και επιλήψιμο. Εξάλλου και στη λογοτεχνία όπως και στη μουσική ή στον κινηματογράφο για παράδειγμα όλα είναι θέμα γούστου, διάθεσης και προσωπικής ανάγκης. Όσο για τους εκδοτικούς οίκους σίγουρα το μεγάλο κομμάτι από την πίτα της αγοράς το έχουν οι λεγόμενοι μεγάλοι εκδοτικοί σε προώθηση, διανομή και διαφήμιση. Όμως υπάρχουν και μικρότεροι εκδοτικοί που κάνουν αξιόλογες και ποιοτικές προσπάθειες και στέκονται στην αγορά.
Γ.Α: Αγαπημένοι συγγραφείς;
Μ.Τ: Η πρώτη μου επαφή με την λογοτεχνία ήταν όταν πήγαινα δημοτικό και ήταν με τα Άπαντα του Γρηγορίου Ξενόπουλου που υπήρχαν στο σπίτι. Πρώτος αγαπημένος μου συγγραφέας λοιπόν ο Ξενόπουλος που ακόμη και τώρα τον διαβάζω και ταξιδεύω με τον ίδιο τρόπο και νιώθω τα ίδια συναισθήματα.
Για μένα μέσα από τον ρομαντισμό κατάφερε να κάνει και ανατομία σε κοινωνικές διαφορές και σε συγκρουσιακούς χαρακτήρα με διαχρονικότητα. Μενέλαος Λουντέμης, μια έκανε να κλάψω λυτρωτικά και να μην πάψω να μετράω τα αστέρια ακόμα και όταν κάποιοι μετρούν τα λάθη μου πίσω από την πλάτη μου.
Και βέβαια Μαρία Ιορδανίδου με την Λωξάντρα της και όχι μόνο. Άλλη αίσθηση, τόσο απλή μα και τόσο ουσιαστική κι αυθεντική.
Γ.Α: Ο ρόλος του έρωτα στην ζωή σου;
Μ.Τ: Ο έρωτας για μένα είναι ο πιο ωραίος κι ο πιο μοιραίος πρωταγωνιστής σε ότι ζω, πω ή γράψω. Είναι η αναπνοή στην αναπνοή μου. Πιστεύω πως όλοι είμαστε γεννημένοι με τον έρωτα καταγεγραμμένο μέσα στο Dna μας, μέσα στα κύτταρα μας. Απλά άλλοι τον πνίγουν και τον ντρέπονται, άλλοι τον διαστρέφουν και άλλοι τον απελευθερώνουν. Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς τον έρωτα.
Έρωτας για τον έρωτα, για την αγάπη, για την φιλία, για την ζωή, για ότι κάνουμε και δημιουργούμε, ακόμα και για ότι σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε. Οι πιο δυνατές μου σχέσεις, κι ας είναι απλά φιλικές είναι δυνατές γιατί έχουν έρωτα. Κι ας είναι αυτός ο ίδιος ο έρωτας που άλλοτε μας πληγώνει και μας απογοητεύει και μας γκρεμίζει κι άλλοτε μας κάνει να ελπίζουμε, να περιμένουμε με γλυκό χτυποκάρδι και να πετάμε.
Η πιο ωραία νίκη μου και η πιο απολαυστική μου ήττα ήταν, είναι και θα είναι ο έρωτας και ειλικρινά δεν μετανιώνω ούτε λεπτό για αυτό!
Από τις εκδόσεις Όστρια κυκλοφορούν τα βιβλία της Μαίρης Τσίλη:
«Αλκυονίδες Ψυχές»
«Το κρεσέντο ενός κύματος»
«Το μυστικό κοχύλι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου