«Πεθαίνοντας στην Αθήνα...»

Αλέξανδρος, ετών 15... Σαν σήμερα, 8 χρόνια πριν

Πέρασαν οχτώ ολόκληρα χρόνια!
Σαν σήμερα ακούσαμε τον πυροβολισμό, παγώσαμε, σοκαριστήκαμε και τρομοκρατηθήκαμε μαθαίνοντας το τραγικό γεγονός που συνέβη δίπλα μας. Δεν υπήρχαν λόγια. Την επόμενη μέρα ήμασταν όλοι στους δρόμους...

Πεθαίνοντας στην Αθήνα...

Ένας μαθητής, ένα παιδί 15 χρονών αμούστακο ακόμα, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ εχτές... Τί να πείς και τί να γράψεις... μετά τον Καλτεζά, μετά τον Τζουλιάνι, παιδιά κι αυτά που έπεσαν από όπλα που εκπυρσοκρότησαν(!!!) το επόμενο θύμα ήταν ο Αλέξανδρος.

Εν καιρώ ειρήνης(?). Άοπλος. Χωρίς να συμμετέχει σε επεισόδια. Χωρίς να προκαλεί. Χωρίς να απειλεί. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ... 9 η ώρα το βράδυ!!! Στο κέντρο της πρωτεύουσάς μας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ!!!

Ένα παιδί, που από ότι δείχνουν τα πράγματα είχε βγει για ένα καφέ... Ένα παιδί, που από ότι ακούστηκε δεν είχε σχέση με επεισόδια και γνωστούς-αγνώστους. Ένα παιδί καλής οικογένειας. Ένα παιδί, που δεν ζει πια μαζί μας...Ένα ΠΑΙΔΙ...

Ποτάμι η οργή ξεχειλίζει στους δρόμους... Ελεύθεροι πολιορκημένοι, οι πολίτες αμπαρωμένοι στα σπίτια τους, παρακολουθούν τα γεγονότα πίσω απο τις κουρτίνες των παραθύρων τους. Κάποιοι συμπαραστέκονται στους εξεγερμένους, εξφενδονίζοντας γλάστρες από τα μπαλκόνια τους.

ΠΟΛΛΟΙ συμμετέχουν στην πορεία. Πρόσωπα θλιμμένα, όλες οι ηλικίες είναι εδώ -παιδιά όλων των ηλικιών-, όσοι κυκλοφορούν στη πόλη σήμερα ένα κόμπο έχουν στο λαιμό, δε συγκρατούνται τα δάκρυα, ένα μαύρο πέπλο θλίψης κουκουλώνει τους πάντες και τα πάντα...

Τριγύρω η πόλη φλέγεται... Όλοι θέλουν να πουν κάτι... όλοι να ψελλίσουν ή να βροντοφωνάξουν. Μια λέξη. «Γιατί;»

Δεν σε ξέραμε Αλέξανδρε, αλλά σε μάθαμε όλοι...

Το χαμόγελό σου, από τις φωτογραφίες που ξεπροβάλλουν στο διαδίκτυο, φωτίζει την πιο σκοτεινή μέρα. Το χαμόγελο, που δε θα ξαναζήσουν οι γνωστοί, οι φίλοι και οι δικοί σου. Το χαμόγελο, που ΟΛΟΙ χάσαμε. Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις σε μια πόλη που βρωμάει, που καίγεται, που σκοτώνει. Γειά σου Αλέξανδρε...

Κωστής Αποστολόπουλος 7 Δεκεμβρίου 2008 στις 5:32 μ.μ.

Morte ad Atene...

Un studente, un ragazzino di 15 anni, e stato AMMAZZATO ieri... Cosa puoi dire e cosa puoi scrivere... Dopo Kaltesas dopo Giuliani, -anche loro ragazzi uccisi da armi che hanno sparato senza la volonta di chi le teneva in mano(!)-, la prossima vittima e stata Alessandro. 

In un periodo di pace(?). Dissarmato. Senza partecipare a incidenti. Senza provocazzioni. Senza minacciare. ZENZA MOTIVO... Alle 9 di sera!!! Nel centro della nostra capitale. NON CI SONO PAROLE!!! 

Un ragazzino che da quello che si vede era uscito per un caffe... Un ragazzino che da quello che si dice non ha mai fatto parte in incidenti o con i soliti ignoti... Un ragazzo di famiglia. Un ragazzo che non vive piu tra di noi... Un RAGAZZO... 

Fiume la rabbia si versa per le strade... Liberi assediati i cittadini chiusi dentro le loro case seguono gli avvenimenti dietro le cortine delle loro finestre. Qualcuno di loro assiste agli ammutinati lanciando i vasi dei fiori dai balconi. In MOLTI si associano al corteo. Facce tristi, tutte le eta' si trovano qui -ragazzi di tutte le eta'-, chi cammina per la citta' oggi ha un nodo alla gola non si mantengono le lacrime, un velo nero di tristezza ha incappucciato tutti e tutto... 

Da pertutto intorno la citta' bruccia... Tutti vogliono dire qualcosa... tutti balbettare o' urlare. Una parola: perche? 

Non ti conoscevamo di persona Alessandro, ma ormai ti conoscono tutti... 

Il tuo sorriso, dalle fotto che spuntano sulla rette, illumina la giornata piu buia. Il tuo sorriso che non lo vivrano mai piu i tuoi conoscenti i tuoi amici i tuoi parenti. Il sorriso che abbiamo perdutto TUTTI. Pensieri e parole messe cosi in una citta' che puzza che bruccia che ammazza. Addio Allessandro...