ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Η Λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης

Κατερίνα Μπαλαγούρα: «Ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα»

Ο πολιτιστικός ιστότοπος «Πολιτιστική Ατζέντα», διοργανώνει σειρά δημοσιεύσεων σε ζητήματα που αφορούν τη Λογοτεχνία. Το πρώτο μας θέμα είναι: «Η Λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης».

Ευχαριστούμε τη δημοσιογράφο Κατερίνα Μπαλαγούρα, που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και μας έστειλε το αδημοσίευτο δοκίμιό της με τίτλο «Ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα» που δημοσιεύουμε:

«Ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα»

Παραμονή του Αγίου Νικολάου και η τηλεόραση παίζει ένα ακόμη Eurogroup. Στις μέρες μας γίναμε όλοι ευρω-οικονομολόγοι. Μάθαμε το eurogroup, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το ΔΝΤ, τα βραχυπρόθεσμα, τα μεσοπρόθεσμα και ένα σορό ακόμη μέχρι χθες άγνωστες λέξεις. 

Τι χρησιμεύει στο μέσο Έλληνα η γνώση άραγε των βραχυπρόθεσμων μέτρων; Ρητορική περισσότερο η ερώτηση, αλλά αν κάποιος θελήσει να δώσει απάντηση, ίσως σκεφτεί ότι αν γνωρίζει τι είναι αυτά τα μέτρα, ίσως μπορέσει να καταλάβει γιατί η ζωή έγινε ακριβή και το μεροκάματο ανύπαρκτο. 

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, πριν την αλλαγή του χρόνου και αντί να κυριαρχεί η χαρά και η ανεμελιά βλέπεις παντού κατήφεια και προβληματισμό. Ρωτάς τί κάνεις και σου απαντούν... εδώ προσπαθώ… πάει εκείνο το αισιόδοξο: «Δόξα το Θεό, όλα καλά». Βλέπεις ο Θεός μάλλον ξέχασε τα παιδιά του...

Μιας και λέω για παιδιά, θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου, ένας σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος που κοιτούσε κατάματα το μόχθο και του γελούσε με υπεροψία, μου έλεγε: «Άκου. Ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα, ο πλούσιος μόνο μια». Πόσο δίκιο είχε, τώρα πια στα 32 μου κατάλαβα τί ακριβώς εννοούσε. Τώρα που εγώ θα έπρεπε να κοιτώ με υπεροψία τη δουλειά και να φροντίζω τα χέρια που με ανέστησαν και με έθρεψαν με αγάπη και αυταπάρνηση, δεν έχω πολλές ελπίδες εργασίας.

Πεθαίνω κάθε μέρα κάτω πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή μου παίζοντας με τις πιθανότητες ευρέσεως εργασίας. Εγώ το περήφανο παιδί του πατέρα μου, που με έμαθε ότι το εύκολο χρήμα δεν υπάρχει και αν υπάρχει κρύβει παγίδες, το αναζητώ σαν τρελή χορδή χτυπημένη από ρεύμα. 

Η επιβίωση βλέπεις, είναι και αυτή «προνόμιο» του φτωχού. Εγώ «κυρία κρίση» δε σε φοβάμαι. Εγώ είμαι το παιδί του ταξιτζή που δούλευε 12 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, 40 χρόνια συναπτά. Είμαι το παιδί που θα σε κοιτάξω κατάματα και θα σε φτύσω, γιατί εγώ θα επιβιώσω σε πείσμα του χαλεπού καιρού. 

Έτσι με έμαθε το σπίτι μου. Εγώ θα επιβιώσω γιατί κάθε μέρα κοιτάζω τον ήλιο και αισθάνομαι χαρά που βλέπω, που ακούω, που κινούμαι, που αγαπώ και αγαπιέμαι. Βλέπεις «κυρία κρίση» εγώ το παιδί του μεσαίου Έλληνα δεν «έπαθα κρίση αξιών» γιατί εγώ μεγάλωσα με αξίες. Και κάποιες αξίες δεν μετριούνται με χρήμα. Είμαι η φτωχή που μαζεύω πτυχία, σεμινάρια, προϋπηρεσία, υπομονή, θέληση, σφίγγω τα δόντια, σφίγγω το ζωνάρι, δε σφίγγω όμως τα όνειρά μου. Σε ξορκίζω λοιπόν με το γέλιο μου, που αντιλαλεί στον Αττικό ορίζοντα.