«Μαγεία και Γεωμετρία»

Η έκθεση εγκαινιάζεται την Πέμπτη 15 Δεκέμβρη στις 8.30 μ.μ.

Στην έκθεση «Μαγεία και Γεωμετρία» θα παρουσιαστούν πολλαπλά έργα του Νίκου Εγγονόπουλου, του Γιάννη Μόραλη και του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, χαρακτηριστικά του ύφους και των θεμάτων που τους αντιπροσωπεύουν.

Το νήμα και η συνέχεια εντοπίζεται στην αναζήτηση μιας μυθο-ιστορικής ελληνικότητας πάνω στον διπλό άξονα της μοντερνισιτκής αισθητικής και μιας υπερβατικής αναζήτησης που ακροβατεί στα όρια του υπερρεαλισμού.

Παρουσιάζονται σπάνιες λιθογραφίες του Εγγονόπουλου, μεταξύ άλλων και μια που φέρεται ως «άγνωστη» ως τώρα καθώς και ένα συλλεκτικό βιβλίο-αντικείμενο το οποίο πλαισιώνεται από  τις δοκιμές που έγιναν για αυτό.

Ακόμη εκτίθεται μια σειρά χαρακτικών της ώριμης και της ύστερης περιόδου του Μόραλη καθώς και ένα κεραμικό του.

Τέλος η ενότητα «Μαγεία και Γεωμετρία» ολοκληρώνεται με τα χαρακτικά του Χατζηκυριάκου-Γκίκα στα οποία περιλαμβάνονται θέματα από την εποχή του Λονδίνου και μετά καθώς και δύο χαρακτικά - παραλλαγές σε ένα θέμα, από την σειρά Λάνη Τάφος, έργα ομόλογα αυτού που υπάρχει στη συλλογή του MoMA στη Νέα Υόρκη.

«Μαγεία και Γεωμετρία»

Διάρκεια: 

Έως τις 28 Ιανουαρίου 2017

Γκαλερί ΕΙΡΜΟΣ:

Λεωφόρος Νίκης 17

Τηλέφωνα:

2310222863 - 2310278868

«Το φως παίζει παιχνίδια ενώ όλα παίρνουν και πάλι ζωή μυστική. O βυθός της ιστορίας και μια γλυπτική διάσταση αναδύονται στα έργα του Γκίκα, του Εγγονόπουλου και του Μόραλη μέσα από πλινθόχτιστους μαιάνδρους σε ένα ποιητικό προσκήνιο. Κατασκευές Ατλάντων, ενορατικά ανδρείκελα, γυναίκες εκ του φυσικού, γυναίκες σε πόζα, ξεστρατισμένοι στρατηλάτες, υπόκωφα εσωτερικά και ο τελευταίος Ήρωας. Όταν βραδιάζει, ως νοσταλγοί μακρινών τόπων, μπορούμε πηδώντας φωτιές να βρεθούμε στο Ελμπασάν, στο Λονδίνο, κάτω από την Ακρόπολη, στο Παρίσι, στα υπέροχα ερείπια, στην Ύδρα όπου όταν έρθει πια η μέρα θα δούμε δυο χαρταετούς καρφωμένους στον ουρανό.
Δουλειές τριών καλλιτεχνών που συμβαδίζουν χρονολογικά και εν μέρει υφολογικά. Μια μυθο-ιστορική εικονοποιία της ελληνικότητας, με σαφώς αναγνωρίσιμα τα σινιάλα του μοντερνισμού αλλά και τους σπόρους του υπερρεαλισμού, όχι μόνον της ορθόδοξης μπρετονικής υφής αλλά και της μινωταυρικής του Bataille και του Masson. Η γυναίκα παραμένει η μεγάλη υπόσχεση και ο λαβύρινθος παραμένει  μια εικόνα από τα σπλάχνα του πρωτανθρώπου. Μια έρρυθμη σιωπή με φυσιογνωμία ντύνει τα όσα βλέπουμε και ξυπνά μνήμη πλακόστρωτης οδού μιας μεγάλης πόλης του παλιού κόσμου όπου αφθονούν οι προτομές ποιητών.
Είναι μια ανάγλυφη μαγεία και μια εσωτερική γεωμετρία το νήμα πίσω από όσα διαδραματίζονται στα έργα αυτά. Κάπου ανάμεσα, πιθανώς κοντά στη θάλασσα, ίσως εκεί όπου συχνάζουν τα πουλιά, βρίσκεται μια πόρτα που οδηγεί στον χρυσό των ημερών. Η πανσέληνος θα δύσει και ύστερα πια θα ξημερώσει το πρώτο πρωί του κόσμου.»

(Δημήτρης Τόλης)