Ο μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου στο θέατρο Βρυσάκι
Ιδανικό σκηνικό τυλιγμένο με ήχους τζιτζικιών και γλαρίσματα πουλιών, όπου η υποκριτική σεμνότης του Ένκε Φεζολλάρι στο βαθυστόχαστο μονόλογο, διευρύνει εξομολογητικά τις συγκλονιστικές αναφορές του.
Η σκηνοθετική διδασκαλία της Σίσυ Παπαθανασίου κυλά σαν αναγεννητικός αέρας μέσα από το ζεστό κι επίμονο βλέμμα, τα δάχτυλα και την κίνηση του πρωταγωνιστή, που υποδύεται τον Νεοπτόλεμο. Αποδέκτης ο κάθε θεατής στη θέση του Φιλοκτήτη, καθώς αφοσιώνεται άφωνος «ένα ποίημα ταυτότητας και ένα παιχνίδι με μάσκες».
Ο «Φιλοκτήτης» του Ρίτσου πατώντας πάνω σε ιστορικό πλέγμα, βάζει το προσωπικό του πολιτικό ερώτημα. «Γιατί ήρθαμε, γιατί πολεμήσαμε, γιατί και πού επιστρέφουμε;»
Εγείρει έτσι θέματα κοινωνικά, ηθικά και ιδεολογικά στοχεύοντας την πλεκτάνη και τη διαφθορά, την ανευθυνότητα, την υποχώρηση στη διεκδίκηση προσωπικών μαχών και νικών.
Μιλά για την εσωτερική μοναξιά του ανθρώπου, την αλλοτρίωση της ψυχής και των ιδανικών, την απάτη και την φιλία, την εμπιστοσύνη και την προδοσία, την έλλειψη των αγνών προθέσεων.
Ο μονόλογος του Ρίτσου είναι μια αναφορά στον πόνο που εξαϋλώνεται στο χρόνο, είναι η νέα γενιά που παρουσιάζει τα δικά της όπλα, είναι η γενιά που φορτώθηκε και φορτώνεται τις ατασθαλίες και τις αμαρτίες των παλαιοτέρων. Ο Φιλοκτήτης -ώριμος άνδρας- του Ρίτσου είναι αθέατος και άφωνος. Αυτός που ξεσπαθώνει με το λόγο είναι ο νεαρός Νεοπτόλεμος.
Βασανισμένος από ενδοοικογενειακές αθέατες προσωπικές πληγές και κάθε πολεμικό τραύμα, είναι ο νέος που καλείται να πληρώσει τα λάθη των προηγούμενων. Είναι ο νέος που προσδοκά τη λύτρωση, την ειρήνη, την αναγνώριση, την αποδοχή και την κατανόηση. Εκείνος που πασχίζει να μονιάσει την άγρια κι εκδικητική του φύση, με την ευαίσθητη και ειρηνική πλευρά του εαυτού του. Εκείνος που δεν αντέχει το δόλο, την εξαπάτηση, το μίσος, την προδοσία, το μοιραίο. Ο νέος «που στοχεύει στην άρση της αδράνειας», που χαρακτηρίζει το «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή.
Για να θυμηθούμε τον αρχαίο μύθο πηγαίνουμε στο δέκατο χρόνο του Τρωικού Πολέμου. Κι ενώ το Ίλιον μένει απόρθητο, ο χρησμός λέει πως μόνο ο Φιλοκτήτης -που οι σύντροφοί του τον εγκατέλειψαν στη Λήμνο λόγω της δύσοσμης πληγής στο πόδι του από το δάγκωμα ενός φιδιού- μπορεί να το καταφέρει.
Επειδή έχει τα όπλα τού Ηρακλή, που ο ίδιος του χάρισε. Τότε αποφασίζεται να τον επισκεφθούν στο νησί ο Νεοπτόλεμος με τον Οδυσσέα και να τον οδηγήσουν στην Τροία με τη βια ή την πειθώ. Ο Νεοπτόλεμος αρχικά αρνείται να συναινέσει στη διαπλοκή του Οδυσσέα, αργότερα όμως συμμετέχει στην πλεκτάνη, ώσπου ο Ηρακλής ως από μηχανής θεός θα δώσει τη λύση.
Η παράσταση τελειώνει και οι θεατές έχοντας στ' αυτιά τους το συγκλονιστικό μοιρολόι της Βέφη Ρέδη παραμένουν στις θέσεις τους, μαγεμένοι από την κορύφωση του δράματος, που τόσο δεξιοτεχνικά παρουσίασε ο Ένκε Φεζολλάρι.
Στην ευμετάβλητη πολιτική κατάσταση που ζούμε «με τη θεοποίηση των όπλων,» με διακιδευμένο το μέλλον των νέων, πόσοι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της αποκάλυψης κάθε αλήθειας;
Στην ταράτσα του νεοκλασσσικού θεάτρου, με τους βασιλικούς και το φουντωμένο δέντρο της Βρυσακίου που σκύβει πάνω της, η ποιητική μαγεία του Λόγου συναντιέται με την ιερή ατμόσφαιρα της Αρχαίας Αγοράς και της νύχτας.
Ιδανικό σκηνικό τυλιγμένο με ήχους τζιτζικιών και γλαρίσματα πουλιών, όπου η υποκριτική σεμνότης του Ένκε Φεζολλάρι στο βαθυστόχαστο μονόλογο, διευρύνει εξομολογητικά τις συγκλονιστικές αναφορές του.
Η σκηνοθετική διδασκαλία της Σίσυ Παπαθανασίου κυλά σαν αναγεννητικός αέρας μέσα από το ζεστό κι επίμονο βλέμμα, τα δάχτυλα και την κίνηση του πρωταγωνιστή, που υποδύεται τον Νεοπτόλεμο. Αποδέκτης ο κάθε θεατής στη θέση του Φιλοκτήτη, καθώς αφοσιώνεται άφωνος «ένα ποίημα ταυτότητας και ένα παιχνίδι με μάσκες».
Ο «Φιλοκτήτης» του Ρίτσου πατώντας πάνω σε ιστορικό πλέγμα, βάζει το προσωπικό του πολιτικό ερώτημα. «Γιατί ήρθαμε, γιατί πολεμήσαμε, γιατί και πού επιστρέφουμε;»
Εγείρει έτσι θέματα κοινωνικά, ηθικά και ιδεολογικά στοχεύοντας την πλεκτάνη και τη διαφθορά, την ανευθυνότητα, την υποχώρηση στη διεκδίκηση προσωπικών μαχών και νικών.
Μιλά για την εσωτερική μοναξιά του ανθρώπου, την αλλοτρίωση της ψυχής και των ιδανικών, την απάτη και την φιλία, την εμπιστοσύνη και την προδοσία, την έλλειψη των αγνών προθέσεων.
Ο μονόλογος του Ρίτσου είναι μια αναφορά στον πόνο που εξαϋλώνεται στο χρόνο, είναι η νέα γενιά που παρουσιάζει τα δικά της όπλα, είναι η γενιά που φορτώθηκε και φορτώνεται τις ατασθαλίες και τις αμαρτίες των παλαιοτέρων. Ο Φιλοκτήτης -ώριμος άνδρας- του Ρίτσου είναι αθέατος και άφωνος. Αυτός που ξεσπαθώνει με το λόγο είναι ο νεαρός Νεοπτόλεμος.
Βασανισμένος από ενδοοικογενειακές αθέατες προσωπικές πληγές και κάθε πολεμικό τραύμα, είναι ο νέος που καλείται να πληρώσει τα λάθη των προηγούμενων. Είναι ο νέος που προσδοκά τη λύτρωση, την ειρήνη, την αναγνώριση, την αποδοχή και την κατανόηση. Εκείνος που πασχίζει να μονιάσει την άγρια κι εκδικητική του φύση, με την ευαίσθητη και ειρηνική πλευρά του εαυτού του. Εκείνος που δεν αντέχει το δόλο, την εξαπάτηση, το μίσος, την προδοσία, το μοιραίο. Ο νέος «που στοχεύει στην άρση της αδράνειας», που χαρακτηρίζει το «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή.
Για να θυμηθούμε τον αρχαίο μύθο πηγαίνουμε στο δέκατο χρόνο του Τρωικού Πολέμου. Κι ενώ το Ίλιον μένει απόρθητο, ο χρησμός λέει πως μόνο ο Φιλοκτήτης -που οι σύντροφοί του τον εγκατέλειψαν στη Λήμνο λόγω της δύσοσμης πληγής στο πόδι του από το δάγκωμα ενός φιδιού- μπορεί να το καταφέρει.
Επειδή έχει τα όπλα τού Ηρακλή, που ο ίδιος του χάρισε. Τότε αποφασίζεται να τον επισκεφθούν στο νησί ο Νεοπτόλεμος με τον Οδυσσέα και να τον οδηγήσουν στην Τροία με τη βια ή την πειθώ. Ο Νεοπτόλεμος αρχικά αρνείται να συναινέσει στη διαπλοκή του Οδυσσέα, αργότερα όμως συμμετέχει στην πλεκτάνη, ώσπου ο Ηρακλής ως από μηχανής θεός θα δώσει τη λύση.
Η παράσταση τελειώνει και οι θεατές έχοντας στ' αυτιά τους το συγκλονιστικό μοιρολόι της Βέφη Ρέδη παραμένουν στις θέσεις τους, μαγεμένοι από την κορύφωση του δράματος, που τόσο δεξιοτεχνικά παρουσίασε ο Ένκε Φεζολλάρι.
Στην ευμετάβλητη πολιτική κατάσταση που ζούμε «με τη θεοποίηση των όπλων,» με διακιδευμένο το μέλλον των νέων, πόσοι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της αποκάλυψης κάθε αλήθειας;
«Ο Φιλοκτήτης»
Κείμενο:
Γιάννης Ρίτσος
Σκηνοθεσία:
Σίσσυ Παπαθανασίου
Ερμηνεία:
Ένκε Φεζολλάρι
Συμμετοχή:
Βέφη Ρέδη
Σκηνικός χώρος- Κοστούμια:
Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Μουσική σύνθεση/Ηχοτοπίο:
The Milena principle project
Βοηθός παραγωγής:
Φωτεινή Αλεξοπούλου
Βίντεο-Φωτογραφία:
Αντώνης Morgan-Κωνσταντουδάκης
Αφίσα-Σχεδιασμός έντυπου & ηλεκτρονικού υλικού:
A4artdesign/VassoAvramopoulou
Πρεμιέρα:
Δευτέρα, 5 Σεπτέμβρη
Ημέρες παραστάσεων:
Δευτέρα, Τρίτη.
Από 5 Σεπτεμβρίου έως 27 Σεπτεμβρίου 2016
Ώρα έναρξης:
21.30
Διάρκεια παράστασης:
45 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Είσοδος:
8 ευρώ κανονικό, 5 ευρώ φοιτητικό,ανέργων
Κρατήσεις:
2103210179
(καθημερινές 12.00-19.00)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου