Έκθεση ζωγραφικής του Αντώνη Αθανασίου
Ειδικά οι καρέκλες του,αφετηριακά προέρχονται από δευτερεύοντες χώρους του σπιτιού (π.χ. της κουζίνας) ή συνηθέστερα κάποιου καφενείου. Είναι ψάθινες, με χρωματισμένη ή λευκή πλάτη και πόδια, άλλοτε αναλλοίωτες και πότε αλλοιωμένες από τον χρόνο και την χρήση, αφημένες ή ξεχασμένες στον χώρο, πολλές φορές στοιβαγμένες, την μια δίπλα ή πάνω στην άλλη, δημιουργούν έναν σωρό.
Η σκόπιμη ή τυχαία θέση αυτών των καθισμάτων ανακαλεί ανθρώπινες στιγμές συνομιλίας και ψυχικές διαθέσεις, που διακόπηκαν αναπάντεχα και πάγωσαν στον χρόνο, παρουσιάζοντας μετέωρες πλέον καταστάσεις και «ομιλητικές σιωπές.
Χώρος, τρόπος γραφής, οπτική προσπέλαση και φώς ταυτίζονται, εξυφαίνοντας «ιστορίες» για την παρουσία ή την απουσία της ανθρώπινης ζωής και των συναναστροφών που απέλειπαν. Τώρα στέκονται, ως αφανείς ήρωες και ως κατάλοιπα, καθώς οι καρέκλες κείτονται ή «εκτίθενται» στον παρόντα χρόνο, επιζητώντας (μέσα από την εγκατάλειψή τους και το θάμπωμα της λήθης), ένα δεύτερο σενάριο ζωής.
Το εικαστικό ιδίωμα γραφής του Αντώνη Αθανασίου αφορά στην παραστατικότητα, της οποίας ωστόσο ο ρεαλισμός κρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει.
Ο τρισδιάστατος χώρος του πατώματος, από την μια πλευρά υποδεικνύει το προσμετρήσιμο (άραγε;) βάθος του, που όμως αυτό αναπάντεχα αμφισβητείται, καθώς ταυτόχρονα εδώ αίρεται. Κι αίρεται ή συνεχώς υπονομεύεται,(παρακολουθώντας οπτικά την διαδοχή των έργων), από την ίδια την κυμαινόμενη κι αενάως διακυβευόμενη γραμμή του ορίζοντα, με τέτοιον μάλιστα τρόπο, έτσι ώστε να μεταφέρεται από την ζωγραφική στον θεατή η αίσθηση, πως τα καθίσματα αυτά στέκουν ή οριακά ισορροπούν, ενώ την ίδια στιγμή αινιγματικά – και παρά την σταθερότητά τους - αιωρούνται, χωρίς να χάνουν μολαταύτα την ψευδαισθητική τους αληθοφάνεια.
Οι «καρέκλες», στην προκειμένη περίπτωση, (που έχουν εμφανώς εγγεγραμμένη στην μορφή τους την χρήση και την όποια φθορά τους), λειτουργούν ελεγειακά, κυρίως όμως αλληγορικά, ως αναπάντητα ερωτηματικά ή ως απορίες για τις αναληφθείσες και λανθάνουσες ιστορίες μιας ενσωματωμένης τους ζωής που απέδρασε και συνεχίζει ωστόσο -ακόμη και στο παρόν - να αποδρά, καθώς τα συγκεκριμένα έργα, απαρτίζουν παράλληλα ένα εικαστικό «περιβάλλον» (installation).
Η αφηγηματική ακολουθία ή η πλοκή αυτού του «περιβάλλοντος» ποικίλλει, κάνοντας τον θεατή να ταυτίζεται και διαρκώς να αποστασιοποιείται, όπως σε μια θεατρική πράξη. Επομένως ο θεατής συμμετέχει, καθώς αφηγηματικά μετατρέπεται σε ετεροπροσωπία του μοτίβου, (δηλαδή της όποιας καρέκλας) και της εναλλακτικής ακολουθίας των συνειρμών ή των νοηματικών συμφραζομένων που ανακύπτουν.
Το μοτίβο επιπλέον αυτό, - της «καρέκλας» - υπαγορεύει και μια άλλη παράμετρο. Αυτήν της προσωποποίησης και της ταυτόχρονης αποπροσωποποίησης, του «εγώ» και του «εμείς», της ατομικότητας και της συλλογικής κοινωνικότητας, της μονάδας σε αντιπαραβολή με την πολλαπλασιαστικότητά της, της ομοιότητας επίσης και της διαφορετικότητας, καθώς ο καλλιτέχνης τα φέρνει όλα αυτά στο προσκήνιο, ως διλήμματα ή διερευνητικά ερωτήματα αποστάσεων, εγγύτητας και τρόπων ή ρόλων της ζωής.
Ανάλογα, ο Αντώνης Αθανασίου, χρησιμοποιεί εκφραστικά το ποδήλατο και την «μηχανή», την μοτοσυκλέτα δηλαδή. Τους δίνει προσωπικότητα και ψυχισμό, ύφος και αυταξία, σαν να πρόκειται για ανθρώπους, με διακεκριμένες ηλικίες και συμπεριφορές, ήθη και νοοτροπίες, προτεραιότητες και ιεραρχίες, με άλλα λόγια, μεταφέρει ο ζωγράφος ρυθμούς και τρόπους, ταχύτητες κι εναλλακτικότητες, στάσεις κι αναμονές, προσδοκίες κι επιθυμίες, ταυτότητες και συνήθειες, που υποκαθιστούν κι άλλοτε υπογραμμίζουν ατομικές προτιμήσεις και συνθήκες ζωής, όνειρα και ουτοπίες, ανάγκες κι επιλογές, οι οποίες ιδιοσημαίνουν ομοιότητες και διαφορές.
Χωρίς εγκεφαλισμούς και μεταμοντέρνες δοκησισοφίες, ο Αντώνης Αθανασίου παραλαμβάνει ορισμένα μοτίβα οικεία και συγκινησιακά φορτισμένα, αφαιρώντας τους ωστόσο την περισσή νοσταλγία και κυρίως την γραφικότητα.
Ο τρόπος που εικαστικά τα διαπραγματεύεται, είναι ελκυστικός στο βλέμμα, αλλά δεν είναι καθηλωτικός, σε όσα τα μοτίβα του εκφραστικά υποδηλώνουν ή σε όσα συνειρμικά παραπέμπουν, τα οποία πέρα από όλα τα άλλα, σχετίζονται με την ποιότητα της ίδιας της ζωγραφικής του γλώσσας.
Μιας γλώσσας, που λειτουργεί με αμεσότητα και υποβλητικότητα, με ειλικρίνεια προθέσεων κι ενάργεια στο αποτέλεσμα.
Η ατομική έκθεση του Αντώνη Αθανασίου με τίτλο «Συνομιλία Απουσίας» εγκαινιάζεται την Τρίτη 12 Απριλίου και ώρα 19.30 στην αίθουσα ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ.
Θα παρουσιαστούν έργα μεγάλων, μεσαίων και μικρών διαστάσεων δουλεμένα με λάδια σε καμβά.
Αίθουσα Περιτεχνών
Ηροδότου 5
Τηλέφωνο:
2108239465
Εγκαίνια
12/04/2016
Είσοδος ελεύθερη
Ο Αντώνης Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε συντήρηση έργων τέχνης και αρχαιοτήτων στα Τ.Ε.Ι. Αθηνών όπου και αποφοίτησε το 1998. Το 2004 σπούδασε ζωγραφική στην
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του κ.Γιάννη Ψυχοπαίδη και γλυπτική στο εργαστήριο του κ.Ν. Τρανού όπου και αποφοίτησε με άριστα, το 2010. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος.
Ατομικές εκθέσεις:
Παρουσιάζεται στην Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας η έκθεση μ΄ ένα ποδήλατο … πετάω, η οποία είναι καρπός πρωτοβουλίας και εκθεσιακής συνύπαρξης των μελών της εικαστικής ομάδας greekartists.info.
Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού & Αθλητισμού Καρδίτσας (Δ.Ο.Π.Α.Κ.) που συμμετέχει στην 1η εβδομάδα ποδηλάτου που οργανώνει ο Δήμος Καρδίτσας.
Το ποδήλατο και η χρήση του αποτελούν τον κεντρικό θεματικό πυρήνα της έκθεσης. Αγαπητό ζωγραφικό μοτίβο – μέσο μεταφοράς, παιχνιδιού, διασκέδασης και άθλησης. Πολύ συχνά πιστώνεται με νοσταλγία κι άλλοτε με την αχλή της σύγχρονης εναλλακτικής πρότασης. Παρελθόν και μέλλον. Γνώση και άποψη. Τέχνη και ζωή.
Στην πόλη μας, την πόλη του ποδηλάτου, όλα αυτά θα συναντηθούν και θα συνυπάρξουν αρμονικά κι αβίαστα τον έναν σχεδόν μήνα (8. 4 – 7. 5. 2016) που η έκθεση αυτή θα φιλοξενηθεί στην Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, δίνοντας την δυνατότητα στους φίλους της τέχνης, αλλά και στους φίλους του ποδηλάτου να την εξερευνήσουν.
Ο ομαδικός χαρακτήρας της έκθεσης προϋποθέτει κι εξασφαλίζει μία μεγάλη ποικιλία υλικών, τεχνικών, εκφραστικών διατυπώσεων και τεχνοτροπικών επιλογών. Οι καλλιτέχνες / καλλιτέχνιδες συχνά εκκινούν από την πραγματικότητα, τις μνήμες και τις βιωμένες εμπειρίες τους. Καταγράφουν εικόνες ή σκιαγραφούν τα ψυχολογικά αποτυπώματα αυτών.
Άλλοτε μέσα από την τέχνη τους σχολιάζουν ή / και προσπαθούν να υπερβούν την γνώριμη καθημερινότητα και να ανατρέψουν τα πιεστικά της πλαίσια. Προτάσεις ονειρικής διαφυγής από μία τέχνη που εμπνέεται από την ζωή και που με την σειρά της επιστρέφει και προσπαθεί να παρέμβει κριτικά σε αυτήν.
Η εικαστική ομάδα greekartists.info αποτελείται από σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες / σύγχρονες ελληνίδες καλλιτέχνιδες που δημιούργησαν και διατηρούν τον διαδικτυακό τόπο: http://www.greekartists.info.
Μέσα από αυτόν συντονίζουν την κοινή εκθεσιακή τους σύμπραξη, κρατώντας ταυτόχρονα έναν χαρακτήρα ανοιχτό σε καινούριες συμμετοχές. Συνεργασία, αυτενέργεια κι ομαδικός χαρακτήρας είναι οι βασικές αρχές και οι μοναδικοί περιορισμοί που δεσμεύουν κι ενώνουν τα μέλη της ομάδας.
Η έκθεση μ΄ ένα ποδήλατο … πετάω αποτέλεσε την πρώτη εκθεσιακή απόπειρα της ομάδας για να ακολουθήσουν μετά από αυτήν κι άλλες θεματικές εκθέσεις: παιχνίδια δίχως σύνορα, φύσεως ου-τοπία και το ελληνικό παιχνίδι στην τέχνη. Η έκθεση που τώρα κάνει στάση στην πόλη μας, πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα (2013) και κατόπιν ταξίδεψε σε πολλές πόλεις και πινακοθήκες της Ελλάδας.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι:
Αντώνης Αθανασίου, Αχιλλέας Αϊβάζογλου, Ρένα Ανούση – Ηλία, Κωνσταντίνος Βαλαής, Νέλλη Γιαχανατζή, Ράνια Γριμάλδη – Κορομηλά, Νίκος Δεσεκόπουλος, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Γιάννης Κολιός, Γρηγόρης Κότσαρης, Μιχάλης Κότσαρης, Δήμητρα Κουμαντάκη, Μαρία Κτιστοπούλου, Λιάνα Μελισσαράτου, Σύνη Παπαγιάννη, Θόδωρος Παπαγιάννης, Μιμή (Δήμητρα) Πετροπούλου – Δημητράκη, Τάσος Ράλλης και Βαρβάρα Σταϊνχάουερ – Παπαστεφανάκη.
Με θέμα την καρέκλα καθημερινής χρήσης, αλλά και τα εξατομικευμένα τροχοφόρα, που συναντούμε συνήθως στους δρόμους της πόλης, όπως είναι η μοτοσυκλέτα και το ποδήλατο, ο Αντώνης Αθανασίου στην πρόσφατη αυτή ενότητα των ζωγραφικών του έργων, τα διαπραγματεύεται εικαστικά και τα προτείνει στον θεατή του, ως χρωμοσχεδιαστικά και μορφοδομικά μοτίβα.
Ειδικά οι καρέκλες του,αφετηριακά προέρχονται από δευτερεύοντες χώρους του σπιτιού (π.χ. της κουζίνας) ή συνηθέστερα κάποιου καφενείου. Είναι ψάθινες, με χρωματισμένη ή λευκή πλάτη και πόδια, άλλοτε αναλλοίωτες και πότε αλλοιωμένες από τον χρόνο και την χρήση, αφημένες ή ξεχασμένες στον χώρο, πολλές φορές στοιβαγμένες, την μια δίπλα ή πάνω στην άλλη, δημιουργούν έναν σωρό.
Η σκόπιμη ή τυχαία θέση αυτών των καθισμάτων ανακαλεί ανθρώπινες στιγμές συνομιλίας και ψυχικές διαθέσεις, που διακόπηκαν αναπάντεχα και πάγωσαν στον χρόνο, παρουσιάζοντας μετέωρες πλέον καταστάσεις και «ομιλητικές σιωπές.
Χώρος, τρόπος γραφής, οπτική προσπέλαση και φώς ταυτίζονται, εξυφαίνοντας «ιστορίες» για την παρουσία ή την απουσία της ανθρώπινης ζωής και των συναναστροφών που απέλειπαν. Τώρα στέκονται, ως αφανείς ήρωες και ως κατάλοιπα, καθώς οι καρέκλες κείτονται ή «εκτίθενται» στον παρόντα χρόνο, επιζητώντας (μέσα από την εγκατάλειψή τους και το θάμπωμα της λήθης), ένα δεύτερο σενάριο ζωής.
Το εικαστικό ιδίωμα γραφής του Αντώνη Αθανασίου αφορά στην παραστατικότητα, της οποίας ωστόσο ο ρεαλισμός κρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει.
Ο τρισδιάστατος χώρος του πατώματος, από την μια πλευρά υποδεικνύει το προσμετρήσιμο (άραγε;) βάθος του, που όμως αυτό αναπάντεχα αμφισβητείται, καθώς ταυτόχρονα εδώ αίρεται. Κι αίρεται ή συνεχώς υπονομεύεται,(παρακολουθώντας οπτικά την διαδοχή των έργων), από την ίδια την κυμαινόμενη κι αενάως διακυβευόμενη γραμμή του ορίζοντα, με τέτοιον μάλιστα τρόπο, έτσι ώστε να μεταφέρεται από την ζωγραφική στον θεατή η αίσθηση, πως τα καθίσματα αυτά στέκουν ή οριακά ισορροπούν, ενώ την ίδια στιγμή αινιγματικά – και παρά την σταθερότητά τους - αιωρούνται, χωρίς να χάνουν μολαταύτα την ψευδαισθητική τους αληθοφάνεια.
Οι «καρέκλες», στην προκειμένη περίπτωση, (που έχουν εμφανώς εγγεγραμμένη στην μορφή τους την χρήση και την όποια φθορά τους), λειτουργούν ελεγειακά, κυρίως όμως αλληγορικά, ως αναπάντητα ερωτηματικά ή ως απορίες για τις αναληφθείσες και λανθάνουσες ιστορίες μιας ενσωματωμένης τους ζωής που απέδρασε και συνεχίζει ωστόσο -ακόμη και στο παρόν - να αποδρά, καθώς τα συγκεκριμένα έργα, απαρτίζουν παράλληλα ένα εικαστικό «περιβάλλον» (installation).
Η αφηγηματική ακολουθία ή η πλοκή αυτού του «περιβάλλοντος» ποικίλλει, κάνοντας τον θεατή να ταυτίζεται και διαρκώς να αποστασιοποιείται, όπως σε μια θεατρική πράξη. Επομένως ο θεατής συμμετέχει, καθώς αφηγηματικά μετατρέπεται σε ετεροπροσωπία του μοτίβου, (δηλαδή της όποιας καρέκλας) και της εναλλακτικής ακολουθίας των συνειρμών ή των νοηματικών συμφραζομένων που ανακύπτουν.
Το μοτίβο επιπλέον αυτό, - της «καρέκλας» - υπαγορεύει και μια άλλη παράμετρο. Αυτήν της προσωποποίησης και της ταυτόχρονης αποπροσωποποίησης, του «εγώ» και του «εμείς», της ατομικότητας και της συλλογικής κοινωνικότητας, της μονάδας σε αντιπαραβολή με την πολλαπλασιαστικότητά της, της ομοιότητας επίσης και της διαφορετικότητας, καθώς ο καλλιτέχνης τα φέρνει όλα αυτά στο προσκήνιο, ως διλήμματα ή διερευνητικά ερωτήματα αποστάσεων, εγγύτητας και τρόπων ή ρόλων της ζωής.
Ανάλογα, ο Αντώνης Αθανασίου, χρησιμοποιεί εκφραστικά το ποδήλατο και την «μηχανή», την μοτοσυκλέτα δηλαδή. Τους δίνει προσωπικότητα και ψυχισμό, ύφος και αυταξία, σαν να πρόκειται για ανθρώπους, με διακεκριμένες ηλικίες και συμπεριφορές, ήθη και νοοτροπίες, προτεραιότητες και ιεραρχίες, με άλλα λόγια, μεταφέρει ο ζωγράφος ρυθμούς και τρόπους, ταχύτητες κι εναλλακτικότητες, στάσεις κι αναμονές, προσδοκίες κι επιθυμίες, ταυτότητες και συνήθειες, που υποκαθιστούν κι άλλοτε υπογραμμίζουν ατομικές προτιμήσεις και συνθήκες ζωής, όνειρα και ουτοπίες, ανάγκες κι επιλογές, οι οποίες ιδιοσημαίνουν ομοιότητες και διαφορές.
Χωρίς εγκεφαλισμούς και μεταμοντέρνες δοκησισοφίες, ο Αντώνης Αθανασίου παραλαμβάνει ορισμένα μοτίβα οικεία και συγκινησιακά φορτισμένα, αφαιρώντας τους ωστόσο την περισσή νοσταλγία και κυρίως την γραφικότητα.
Ο τρόπος που εικαστικά τα διαπραγματεύεται, είναι ελκυστικός στο βλέμμα, αλλά δεν είναι καθηλωτικός, σε όσα τα μοτίβα του εκφραστικά υποδηλώνουν ή σε όσα συνειρμικά παραπέμπουν, τα οποία πέρα από όλα τα άλλα, σχετίζονται με την ποιότητα της ίδιας της ζωγραφικής του γλώσσας.
Μιας γλώσσας, που λειτουργεί με αμεσότητα και υποβλητικότητα, με ειλικρίνεια προθέσεων κι ενάργεια στο αποτέλεσμα.
Αθηνά Σχινά, Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης
Η ατομική έκθεση του Αντώνη Αθανασίου με τίτλο «Συνομιλία Απουσίας» εγκαινιάζεται την Τρίτη 12 Απριλίου και ώρα 19.30 στην αίθουσα ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ.
Θα παρουσιαστούν έργα μεγάλων, μεσαίων και μικρών διαστάσεων δουλεμένα με λάδια σε καμβά.
Αίθουσα Περιτεχνών
Ηροδότου 5
Τηλέφωνο:
2108239465
Εγκαίνια
12/04/2016
Είσοδος ελεύθερη
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του κ.Γιάννη Ψυχοπαίδη και γλυπτική στο εργαστήριο του κ.Ν. Τρανού όπου και αποφοίτησε με άριστα, το 2010. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος.
Ατομικές εκθέσεις:
2016
ΠΕρΙΤεχνών Καρτέρης- Αθήνα
2012
Γκαλερί ADAM (με την Μ. Κτιστοπούλου)
2011
Γκαλερί ADAM
Ομαδικές εκθέσεις
2015 Το Ελληνικό παιχνίδι στην Τέχνη ΣτοArt Κοραή.
2015 «Φύσεως ου-τοπία» Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
2014 «Μ ́ένα ποδήλατο πετάω» Πινακοθ. Σύγχρονης Τέχνης Χ&Σ Μοσχανδρέου
2014 Ουτοπία 2 Venus Art Gallery ΠάροςΩ
2014 «Παιχνίδι χωρίς σύνορα» Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
2014 «Μ’ ένα ποδήλατο πετάω» Πινακοθήκη Άρτας
2013 Γκαλερί F Καρδίτσα
2012 Γκαλερί F Καρδίτσα
2011«Η Μόδα Πολεμά τον Καρκίνο του Στήθους»
2011 Μουσείο Γουλανδρή
2011 Γκαλερί ADAM
2011 +θέσεις Γκαλερί Τρίγωνο
2011 Αέναη Πτήση (ΠΟΛ.Κ.Ε.ΟΑ.) Δυτικό αεροδρόμιο
2011 Έκθεση Ε.Ε.Τ.Ε. Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη
2010 Γκαλερί ADAM
2008 Καταγράφω την πραγματικότητά μου «Eyes+
«Μ΄ ένα ποδήλατο … πετάω»
Παρουσιάζεται στην Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας η έκθεση μ΄ ένα ποδήλατο … πετάω, η οποία είναι καρπός πρωτοβουλίας και εκθεσιακής συνύπαρξης των μελών της εικαστικής ομάδας greekartists.info.
Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού & Αθλητισμού Καρδίτσας (Δ.Ο.Π.Α.Κ.) που συμμετέχει στην 1η εβδομάδα ποδηλάτου που οργανώνει ο Δήμος Καρδίτσας.
Το ποδήλατο και η χρήση του αποτελούν τον κεντρικό θεματικό πυρήνα της έκθεσης. Αγαπητό ζωγραφικό μοτίβο – μέσο μεταφοράς, παιχνιδιού, διασκέδασης και άθλησης. Πολύ συχνά πιστώνεται με νοσταλγία κι άλλοτε με την αχλή της σύγχρονης εναλλακτικής πρότασης. Παρελθόν και μέλλον. Γνώση και άποψη. Τέχνη και ζωή.
Στην πόλη μας, την πόλη του ποδηλάτου, όλα αυτά θα συναντηθούν και θα συνυπάρξουν αρμονικά κι αβίαστα τον έναν σχεδόν μήνα (8. 4 – 7. 5. 2016) που η έκθεση αυτή θα φιλοξενηθεί στην Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, δίνοντας την δυνατότητα στους φίλους της τέχνης, αλλά και στους φίλους του ποδηλάτου να την εξερευνήσουν.
Ο ομαδικός χαρακτήρας της έκθεσης προϋποθέτει κι εξασφαλίζει μία μεγάλη ποικιλία υλικών, τεχνικών, εκφραστικών διατυπώσεων και τεχνοτροπικών επιλογών. Οι καλλιτέχνες / καλλιτέχνιδες συχνά εκκινούν από την πραγματικότητα, τις μνήμες και τις βιωμένες εμπειρίες τους. Καταγράφουν εικόνες ή σκιαγραφούν τα ψυχολογικά αποτυπώματα αυτών.
Άλλοτε μέσα από την τέχνη τους σχολιάζουν ή / και προσπαθούν να υπερβούν την γνώριμη καθημερινότητα και να ανατρέψουν τα πιεστικά της πλαίσια. Προτάσεις ονειρικής διαφυγής από μία τέχνη που εμπνέεται από την ζωή και που με την σειρά της επιστρέφει και προσπαθεί να παρέμβει κριτικά σε αυτήν.
Η εικαστική ομάδα greekartists.info αποτελείται από σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες / σύγχρονες ελληνίδες καλλιτέχνιδες που δημιούργησαν και διατηρούν τον διαδικτυακό τόπο: http://www.greekartists.info.
Μέσα από αυτόν συντονίζουν την κοινή εκθεσιακή τους σύμπραξη, κρατώντας ταυτόχρονα έναν χαρακτήρα ανοιχτό σε καινούριες συμμετοχές. Συνεργασία, αυτενέργεια κι ομαδικός χαρακτήρας είναι οι βασικές αρχές και οι μοναδικοί περιορισμοί που δεσμεύουν κι ενώνουν τα μέλη της ομάδας.
Η έκθεση μ΄ ένα ποδήλατο … πετάω αποτέλεσε την πρώτη εκθεσιακή απόπειρα της ομάδας για να ακολουθήσουν μετά από αυτήν κι άλλες θεματικές εκθέσεις: παιχνίδια δίχως σύνορα, φύσεως ου-τοπία και το ελληνικό παιχνίδι στην τέχνη. Η έκθεση που τώρα κάνει στάση στην πόλη μας, πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα (2013) και κατόπιν ταξίδεψε σε πολλές πόλεις και πινακοθήκες της Ελλάδας.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι:
Αντώνης Αθανασίου, Αχιλλέας Αϊβάζογλου, Ρένα Ανούση – Ηλία, Κωνσταντίνος Βαλαής, Νέλλη Γιαχανατζή, Ράνια Γριμάλδη – Κορομηλά, Νίκος Δεσεκόπουλος, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Γιάννης Κολιός, Γρηγόρης Κότσαρης, Μιχάλης Κότσαρης, Δήμητρα Κουμαντάκη, Μαρία Κτιστοπούλου, Λιάνα Μελισσαράτου, Σύνη Παπαγιάννη, Θόδωρος Παπαγιάννης, Μιμή (Δήμητρα) Πετροπούλου – Δημητράκη, Τάσος Ράλλης και Βαρβάρα Σταϊνχάουερ – Παπαστεφανάκη.
Διάρκεια:
8/4 – 7/5/2016
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη & Παρασκευή: 9π.μ. – 1μ.μ. & 6μ.μ. – 9μ.μ.
Τετάρτη, Πέμπτη & Σάββατο: 8π.μ. – 2μ.μ.
Κυριακή & Δευτέρα: κλειστά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου