«Ιδιότυπη Ασκητική»

Του Νίκου Κλαυδιανού

Ευχαριστούμε τον Θεσσαλονικιό λογοτέχνη Νίκο Κλαυδιανό που μας έστειλε το αδημοσίευτο διήγημά του, «Ιδιότυπη Ασκητική».

Ιδιότυπη Ασκητική

Αύγουστος. Η αποστροφή του για τους εκδρομείς του Σαββατοκύριακου και για αυτό που εκπροσωπούν -τόσο οι εκδρομείς, όσο και το ίδιο το Σαββατοκύριακο- ξεπερνούσε στην ιδιότυπη κλίμακα του εκνευρισμού το βαθμό που αντιστοιχούσε στον καύσωνα, ενός γέρου.

Θεωρούσε απίστευτη ατυχία το γεγονός ότι κοντά στη μεγαλούπολη που ζούσε, βρισκόταν μια όμορφη με γαλαζοπράσινα νερά περιοχή, αγαπημένος τόπος προορισμού χιλιάδων τουριστών, Ελλήνων και ξένων.

Έβλεπε ξεκάθαρα ότι η ανάγκη για λίγη δροσιά, γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το εγώ του σώματος, ενός δωματίου με κλειστά παράθυρα στη σκέψη και ανοιχτά διάπλατα την πόρτα στα μελτέμια του ασυνείδητου. 

Ενός ασυνείδητου που ήδη είχε εφορμήσει επιτυχώς εδώ και πολλά χρόνια με το είδος διασκέδασης και σκέψης που είχε κυριαρχήσει στη ζωή. Έτσι, είχε αποφασίσει να καταφθάσει στον παράλληλο του τρελού. Μαζί το καλοκαίρι στο τσιμέντο μιας οικοδομής γαλλικού στυλ του '70 και τον χειμώνα εκεί που αναζητούν οι τουρίστες το καλοκαίρι λογική μέσω της δροσιάς, σε ένα σχεδόν έρημο νησί.

Η απόφαση να αντισταθεί σε αυτή τη μορφή λογικής ενισχύθηκε όταν περνούσε κάποτε από έναν αγαπημένο δρόμο όπου βρίσκεται ένα ωδείο. Οι μελωδίες σκαρφάλωναν τρεμάμενα να ξεφύγουν από το σοκάκι, όπως το πάθος των νέων μουσικών να δημιουργήσουν. Πάθος αποτυπωμένο στο ίδιο το κτίριο καθώς παλιά ήταν ψυχειατρείο -άρα εφικτές και οι ανατροπές- και η αυλή του γεμάτη σκουριασμένα αγάλματα, με το φως να πέφτει επάνω τους άλλοτε με τον υπαινιγμό του απογεύματος, ώστε να αποκαλύπτονται οι μελαγχολικοί διάλογοι στους οποίους πρωταγωνιστούσαν στο παρελθόν και άλλοτε ως ο διακριτικά έντονος ίσκιος των φύλλων που η αχλύ του αφήνει στο ημίφως της λήθης, να κρυφτούν ένα σωρό άγνωστες ιστορίες, που ήταν και ουσιαστικά όλη η ζωή.

Δεκάδες τα ποιήματα αγάπης και απώλειας, ηδονής και θλίψης, με αποσχισμένο το εγώ λόγω του εγκλεισμού που θα είχαν γραφτεί στον κήπο ή που θα είχε εντοπίσει η φαντασία να τεμπελιάζουν ανέμελα στο βυθό της εγκατάλειψης. Αυτά μετατρέπονταν σε παλέτα και με πινέλο τις πρωτόλειες μουσικές προσπάθειες, έντυναν με ιδανικά χρώματα, τις σημαντικές στιγμές της ζωής του κτιρίου ως πίνακα ζωγραφικής, βγαλμένο από κάποιο ταξίδι του Γκογκέν στην Ταϊτή.

Το νοητό εικαστικό αποτέλεσμα τον δρόσιζε περισσότερο από οτιδήποτε, ώστε να μην έχει ανάγκη τις θάλασσες και τα άλλα προϊόντα της μόδας. Άλλωστε μια μόδα δεν είναι κι αυτό; Κάτι ανάλογο που συμβαίνει με την ένδυση, κάποια τηλεοπτική σειρά κλπ. Τώρα ερχόταν η θάλασσα μέσω της μόδας της δροσιάς να επαναφέρει τον άνθρωπο στον αμνιακό σάκο και στον γενετήσιο νατουραλισμό.

Έτσι λοιπόν θα πολεμούσε αυτό το μόρφωμα στο ασυνείδητο, το να βιώνουμε το έξω μέσα από το Εγώ -να έχουμε πειστεί δηλαδή- κατόπιν πάμπολλων αλλωτριωτικών επεμβάσεων. 

Σεπτέμβριος. Επιτέλους το νησί άδειασε, το λιμάνι γέμισε κεχριμπάρι διαφορετικότητας και θα επέστρεφε σε αυτό να ξεχειμωνιάσει συνεχίζοντας την ιδιότυπη προσπάθειά του. 

Άλλωστε ήξερε τρελούς που περπάτησαν πάνω στη θάλασσα πιστεύοντάς το ως το τέλος και πήγαν στον πάτο. Αυτοί λικνίζουν ακόμα την αβέβαιη μάχη του.