ΣΙΝΕΜΑ «By the Sea» - Μια ταινία που... δεν πρέπει να δείτε!

Κριτική παρουσίαση του Κωστή Αποστολόπουλου

Η... πολυαναμενόμενη (λέμε τώρα) τρίτη ταινία της Angelina Jolie Pitt, όπως υπογράφει η ίδια στον τίτλο, είναι μια βαρετή, άχρωμη/άοσμη και σε πολλά της σημεία ανυπόφορη ταινία, που προτείνεται μόνο σε όποιον έχει 2 ώρες για χάσιμο: Για παράδειγμα περιμένοντας το τρένο ή το καράβι που έχει καθυστέρηση αν είσαι ταξιδιώτης, ή κατά τη διάρκεια της σκοπιάς, αν είσαι φαντάρος...

Κανονικά η κριτική μου για το «πόνημα» της Angelina θα έπρεπε να σταματήσει εδώ και το «By the Sea» να κερδίσει αυτό που του αξίζει: Το πιο μικρό άρθρο αναφοράς, που παράλληλα θα αποτρέπει τον αναγνώστη από το να δει τη συγκεκριμένη ταινία.

Επειδή όμως, το παρόν blog έχει ένα κάποιο επίπεδο και το γράψιμο σε αυτό είναι σοβαρή υπόθεση, θα προσπαθήσω να σας πείσω να χρησιμοποιήσετε τα λεφτά που θα δίνατε στο σινεμά για να δείτε τους Μπραντζελιναίους (στο πρώτο τους κινηματογραφικό «πάντρεμα» μετά το «Mr And Mrs Smith») κάνοντας κάτι καλύτερο και πιο εποικοδομητικό, όπως π.χ. να αγοράσετε ένα εισιτήριο για μια βόλτα χωρίς επιστροφή στο αεροδρόμιο με τον προαστιακό!

«Μα, έλα τώρα, τα παραλές» ακούω ήδη κάποιους από τους αναγνώστες να μουρμουρίζουν και να είναι έτοιμοι όχι μόνο να κλείσουν τη σελίδα και το blog, αλλά και να πάνε για αντίδραση άμεσα στο σινεμά να δουν το «By the Sea»...

Όσα λέω, τα αναφέρω ακριβώς επειδή ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές των Μπραντζελιναίων που δεν έχω χάσει ταινία τους και επειδή προσπαθώ να τους προστατεύσω...

Και για να μην παρεξηγηθώ, να διευκρινίσω πως σαφώς και το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν είναι ο αντίστοιχος Ντασέν και Μελίνα του Χόλιγουντ (ούτε θέλουν και μπορούν να γίνουν) και ούτε με αφορά η lifestyle πλευρά της ζωής τους, απλά η εμφάνισή τους και οι ταινίες τους πάντα με «τραβούσαν».

Αν κάποιος λοιπόν ΔΕΝ δει την υπέρτατη πατάτα, την οποία και παρουσιάζουμε, θα παραμείνει με την πρωτύτερη άποψη που είχε διαμορφώσει για την Angelina Jolie και τον Brad Pitt και δεν θα χάσει πάσα ιδέα...Την ίδια στιγμή, θα έχει κερδίσει ένα 2ωρο από τη ζωή του.

Η ιστορία της ταινίας υποτίθεται διαδραματίζεται την δεκαετία του '70 σε κάποια παραθαλάσσια επαρχία της Γαλλίας, όπου οι Μπραντζελιναίοι υποδύονται το προβληματικό ζευγάρι από το Αμέρικα που βρίσκονται σε διακοπές διαρκείας από τη ζωή τους με σκοπό να καταφέρουν να χαλαρώσουν και να επιστρέψουν σε αυτήν, τη ζωή τους, δριμύτεροι.

Όπως όμως το πραγματικά υπέροχο σκηνικό της ταινίας δεν βρίσκεται στη Γαλλία όπως αναφέρει το σενάριο, αλλά... στη Μάλτα, έτσι και το «By the Sea» νομίζει πως βρίσκεται στον αφρό των επιτευγμάτων της έβδομης τέχνης, όταν στην πραγματικότητα βρίσκεται στον πάτο της!

Το τρίτο σκηνοθετικό επίτευγμα της Angelina, που εκτός από σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια είναι και η σεναριογράφος της ταινίας είναι τόσο ρηχό και επιφανειακό που θα μπορούσε να πατώσει ακόμα και σε σχολικό διαγωνισμό παιδιών του δημοτικού.

Το στόρι έχει να κάνει με ένα ανδρόγυνο Αμερικανών που περνούν κρίση στο γάμο και στη ζωή τους γενικότερα. Εκείνος, διάσημος συγγραφέας που «στέρεψε» από έμπνευση αλλά όχι από τον έρωτα για τη γυναίκα του, που της δίνει τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες να ξαναγίνει όπως κάποτε και να ανάψει και πάλι η φλόγα μεταξύ τους.

Εκείνη, πρώην χορεύτρια και νυν απλά σύζυγος όπως αναφέρει, που παλεύει με τους εσωτερικούς της δαίμονες μετά από το τραυματικό βίωμα που την άλλαξε, την αποξένωσε και την έκανε να μην έχει κανένα ενδιαφέρον ούτε για την ίδια την ζωή.

Διαβάζοντας αυτό που έγραψα για το στόρι, μου φαίνεται πως την έκανα ενδιαφέρουσα(!) ενώ στην πραγματικότητα η πλοκή (η ποια;) είναι πιο βαρετή και βασανιστικά αργή και ανούσια κι από την ζωή της πρωταγωνίστριας, που περνάει τις μέρες της ξαπλωμένη. Είτε στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, είτε στο πάτωμα ή στη μπανιέρα...

Στην πραγματικότητα η Angelina στην ταινία το μόνο που θέλει να μας δείξει, είναι το πόσο στιλάτη και όμορφη είναι φτιάχνοντας μια μικρή Αντουανέτα-πρωταγωνίστρια που κερδίζει βραβείο κλάσης και ομορφιάς ακόμα και στην τουαλέτα... Απλά πέταξε και διάφορα ανάλατα και παιδαριώδη κλισέ, που πλεγμένα με εικόνες από τοπία με φόντο τη θάλασσα δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στον θεατή παρά ναυτία.

Το ακόμα χειρότερο για όλους εμάς τους θαυμαστές της ομορφιάς της Jolie, είναι η τρομαχτική πραγματικότητα πως... ο χρόνος περνάει και πως αρχίζουμε να γερνάμε (όποια κι αν είναι η ηλικία μας) αφού σε όλη την ταινία ένας είναι ο πρωταγωνιστής και μάλιστα καμία σχέση με αυτή δεν έχει (μιας και η πλοκή σε αφήνει να χαλαρώνεις, να ξεχνάς τι και γιατί βλέπεις, να κοιμάσαι) και δεν είναι άλλος από... την «κρίση της μέσης ηλικίας»!!!!

Ειδικά με το οξυζενέ-ξανθό μαλλί που της δίνει έξτρα δεκαετίες και της κλέβει την γοητεία, σε όλη την ταινία μοιάζει να μας επιπλήττει και με το δάκτυλο τεταμένο σαν τη κακιά δασκάλα, να μας προειδοποιεί: Τα γηρατειά είναι κοντά σας, πλησιάζουν γοργά και έρχονται με φόρα!!!

Αποτρεπτικός λόγος για να μη δει κάποιος τη ταινία είναι και το αν θέλει να κόψει το ποτό, το κάπνισμα, ή και τα δύο... αφού δεν υπάρχει frame στο δυωράκι, που ένας εκ των πρωταγωνιστών να μην πίνει (από τις 8 το πρωί) ή να μην καπνίζει, αν δεν κάνει και τα 2 ταυτόχρονα,..

Α! Ξέχασα... Στην ταινία υπάρχει και ένα ακόμα ζευγάρι που συμπρωταγωνιστεί και μπλέκει στην ιστορία-αμαρτία των 2 πρωταγωνιστών και τους οποίους παραλίγο να χωρίσει η αντροχωρίστρα (βλέπε Τζένιφερ Άνιστον) Angelina!

Το ζευγάρι το παρακολουθεί με φθόνο η Angelina στο δίπλα δωμάτιο από μια τρύπα στην μεσοτοιχία του ξενοδοχείου, όταν βέβαια δεν κάνει κάτι σπουδαίο όπως να είναι ξαπλωμένη, φορώντας το συνολάκι που θα βλέπαμε για παράδειγμα σε μια απονομή Όσκαρ.

Ανακεφαλαιώνοντας: Η κυρία Jolie Pitt (νομίζει πως) ακολουθεί τα σκηνοθετικά βήματα του Αντονιόνι (τουλάχιστον), καθώς αναζητά τον εαυτό της και το σινεμά που θέλει να φτιάξει η ίδια (στα βράχια της ακτής που μας παρουσιάζει), πνίγοντας τον αναστεναγμό που προκαλούν οι πόνοι της ζωής με... πλαστικές πόζες και άνοστους διαλόγους (και αλλάζοντας φορέματα υψηλής μόδας) την ώρα που ο φακός καθυστερεί τις λήψεις κάνοντας stop frame στις αστραφτερές λεπτομέρειες (βαλίτσες Louis Vuitton, γραφομηχανή Olivetti Valentine, ο κάμπριο «βάτραχος»).

Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ του κουρασμένου ζευγαριού κουράζει τον θεατή ενώ οι στεγνοί και ανούσιοι διάλογοι του προκαλούν νύστα, κάνοντας το αποτέλεσμα να δείχνει ανούσιο και γελοίο, προκαλώντας βραχυκυκλώματα σε όλους μας καθώς η ταινία εξελίσσεται χωρίς να φτάνει ποτέ η κορύφωση παρά μόνο η κόπωση.

Το μοναδικό εύρημα της ταινίας είναι η ηδονοβλεψία του ανιαρού ζευγαριού που κατασκοπεύει μέσα από κλειδαρότρυπα τη σεξουαλική ζωή του νιόπαντρου ζευγαριού της διπλανής πόρτας.

Είναι με απλά λόγια η ταινία της πλούσιας κυρίας που η μεγαλύτερη ανησυχία της ζωής της είναι το χρώμα βερνίκι που θα βάψει τα νύχια του ποδιού της, αλλά στις φιλανθρωπικές δεξιώσεις όπου συμμετέχει, θέλει να μιλά για φιλοσοφία και για τα προβλήματα του λαού και να συμπάσχει.

Τα προβλήματα που νομίζει ότι έχει ο «απλός» συνάνθρωπος, που βεβαίως δεν είναι άλλα, από το χρώμα του σαλονιού στο εξοχικό, τα κυβικά του δεύτερου αμαξιού του μικρού γιου ή το αν θα έχουν κιμά τα γεμιστά της κυρίας Θεανούς... Τα μεγάλα δηλαδή ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα!